μή τίς μοι κατὰ δῆμον Ἀχαιϊάδων νεμεσήσῃ.αἴ κεν ἄτερ σπείρου κεῖται πολλὰ κτεατίσσας.ὣς ἔφαθʼ, ἡμῖν δʼ αὖτʼ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ.ἔνθα καὶ ἠματίη μὲν ὑφαίνεσκεν μέγαν ἱστόν,νύκτας δʼ ἀλλύεσκεν, ἐπεὶ δαΐδας παραθεῖτο.ὣς τρίετες μὲν ἔληθε δόλῳ καὶ ἔπειθεν Ἀχαιούς·ἀλλʼ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτος καὶ ἐπήλυθον ὧραι,καὶ τότε δή τις ἔειπε γυναικῶν, ἣ σάφα ᾔδη,καὶ τήν γʼ ἀλλύουσαν ἐφεύρομεν ἀγλαὸν ἱστόν.ὣς τὸ μὲν ἐξετέλεσσε καὶ οὐκ ἐθέλουσʼ ὑπʼ ἀνάγκης·σοὶ δʼ ὧδε μνηστῆρες ὑποκρίνονται, ἵνʼ εἰδῇςαὐτὸς σῷ θυμῷ, εἰδῶσι δὲ πάντες Ἀχαιοί·μητέρα σὴν ἀπόπεμψον, ἄνωχθι δέ μιν γαμέεσθαιτῷ ὅτεῴ τε πατὴρ κέλεται καὶ ἁνδάνει αὐτῇ.εἰ δʼ ἔτʼ ἀνιήσει γε πολὺν χρόνον υἷας Ἀχαιῶν,τὰ φρονέουσʼ ἀνὰ θυμόν, ὅ οἱ πέρι δῶκεν Ἀθήνηἔργα τʼ ἐπίστασθαι περικαλλέα καὶ φρένας ἐσθλὰςκέρδεά θʼ, οἷʼ οὔ πώ τινʼ ἀκούομεν οὐδὲ παλαιῶν,τάων αἳ πάρος ἦσαν ἐυπλοκαμῖδες Ἀχαιαί,Τυρώ τʼ Ἀλκμήνη τε ἐυστέφανός τε Μυκήνη·