Deipnosophistae
Athenaeus of Naucratis
Athenaeus. Athenaei Naucratitae Dipnosophistarum Libri XV (3 volumes). Kaibel, Georg, editor. Leipzig: Teubner, 1887-1892.
καὶ Ἄλεξις δ’ ἐν Λεβητίῳ (II 343 K) δηλοῖ ὅτι ἡ μαγειρικὴ τέχνη ἐπιτήδευμα ἦν ἐλευθέρων· πολίτης γάρ τις οὐκ ἀγενὴς ἐν αὐτῷ δείκνυται ὁ μάγειρος. καὶ οἱ τὰ Ὀψαρτυτικὰ δὲ συγγράψαντες Ἡρακλείδης τε καὶ Γλαῦκος ὁ Λοκρὸς οὐχ ἁρμόττειν φασὶ ‘δούλοισι τὴν μαγειρικήν, ἀλλ’ οὐδὲ τοῖς τυχοῦσι τῶν ἐλευθέρων.’ ἐκσεμνύνει δὲ τὴν τέχνην καὶ ὁ νεώτερος Κρατῖνος ἐν τοῖς Γίγασι λέγων (II 289 K)·
καὶ Ἀντιφάνης δ’ ἐν Δυσπράτῳ ἐπαινῶν τοὺς Σικελικοὺς μαγείρους λέγει (ib. 48)·
- ἐνθυμεῖ δὲ τῆς γῆς ὡς γλυκὺ
- ὄζει καπνός τ’ ἐξέρχετ’ εὐωδέστατος;
- οἰκεῖ τις, ὡς ἔοικεν, ἐν τῷ χάσματι
- λιβανωτοπώλης ἢ μάγειρος Σικελικός.
- Β. παραπλησίαν ὀσμὴν λέγεις ἀμφοῖν γλυκύς;
v.3.p.464
καὶ Μένανδρος ἐν Φάσματι (III 144 K)·
- Σικελῶν δὲ τέχναις ἡδυνθεῖσαι
- δαιτὸς διαθρυμματίδες.
Ποσείδιππος ἐν Ἀναβλέποντι (ib. 335)·
- ἐπισημαίνεσθ᾽, ἐὰν
- ἡ σκευασία καθάρειος ᾖ καὶ ποικίλη.
Ἀντιφάνης δ’ ἐν Φιλώτιδι τὴν σοφίαν τῶν μαγείρων ἐμφανίζων φησίν (II 109 K)·
- ἐγὼ μάγειρον λαμβάνων ἀκήκοα
- τὰ τῶν μαγείρων πάνθ’ ἃ καθ’ ἑκάστου κακὰ
- ἀντεργολαβοῦντος ἔλεγον· ὃ μὲν ὡς οὐκ ἔχει
- ῥῖνα κριτικὴν πρὸς τοὔψον, ὃ δ’ ὅτι τὸ στόμα
- πονηρόν, ὃ δὲ τὴν γλῶτταν εἰς ἀσχήμονας
- ἐπιθυμίας ἔνιά τε τῶν ἡδυσμάτων,
- κάθαλος, κάτοξος, χναυστικός, προσκαυστικός,
- καπνὸν οὐ φέρων, πῦρ οὐ φέρων. ἐκ τοῦ πυρὸς
- εἰς τὰς μαχαίρας ἦλθον· ὧν εἷς οὑτοσὶ
- διὰ τῶν μαχαιρῶν τοῦ πυρός τ’ ἐλήλυθεν.
ἀοιδίμων δ’ ὀψαρτυτῶν ὀνόματα καταλέγει Βάτων ἐν Εὐεργέταις οὕτως (III 327 K)·
- οὐκοῦν τὸ μὲν γλαυκίδιον, ὥσπερ ἄλλοτε,
- ἕψειν ἐν ἅλμῃ φημί. Β. τὸ δὲ λαβράκιον;
- Α. ὀπτᾶν ὅλον. Β. τὸν γαλεόν; Α. ἐν ὑποτρίμματι
- ζέσαι. Β. τὸ δ’ ἐγχέλειον; Α. ἅλες, ὀρίγανον,
- ὕδωρ. Β. ὁ γόγγρος; Α. ταὐτόν. Β. ἡ βατίς; Α. χλόη.
v.3.p.465- Β. πρόσεστι θύννου τέμαχος. Α. ὀπτήσεις. Β. κρέας
- ἐρίφειον; Α. ὀπτόν. Β. θάτερον; Α. τἀναντία.
- Β. ὁ σπλήν; Α. σεσάχθω. Β. νῆστις; Β. ἀπολεῖ μ᾽
- οὑτοσί.
- εὖ γ᾽, ὦ Σιβύνη, τὰς νύκτας οὐ καθεύδομεν
- οὐδ’ ἀναγεγράμμεθ᾽, ἀλλὰ καίεται λύχνος,
- καὶ βιβλίον ἐν ταῖς χερσί, καὶ φροντίζομεν
- τί Σόφων καταλέλοιπ’ ἢ τί Σημωνακτίδης
- ὁ Χῖος ἢ Τυνδάριχος ὁ Σικυώνιος,
- ἢ Ζωπυρῖνος. Α. αὐτὸς εὕρηκας δὲ τί;
- Α. τὰ μέγιστα. Β. ποῖα ταῦτα; Α. τοὺς τεθνηκότας ..
ἐγὼ δὲ τοιουτονὶ βρῶμα ὑμῖν, ἄνδρες φίλοι, τὸ μῦμα φέρω. περὶ οὗ Ἀρτεμίδωρος μὲν ὁ Ἀριστοφάνειος ἐν Ὀψαρτυτικαῖς Γλώσσαις φησὶν ὅτι σκευάζεται ἐκ κρεῶν καὶ αἵματος, πολλῶν ἀρτυμάτων συνεμβαλλομένων. Ἐπαίνετος δ’ ἐν Ὀψαρτυτικῷ λέγει ταῦτα· ‘μῦμα δὲ παντὸς ἱερείου, καὶ ὄρνιθος δὲ χρὴ ποιεῖν τὰ ἁπαλὰ τῶν κρεῶν μικρὰ συντεμόντα καὶ τὰ σπλάγχνα καὶ τὸ ἔντερον καὶ τὸ αἷμα διαθρύψαντα καὶ ἀρτύσαντα ὄξει, τυρῷ ὀπτῷ, σιλφίῳ, κυμίνῳ, θύμῳ χλωρῷ καὶ ξηρῷ, θύμβρᾳ, κοριάννῳ χλωρῷ τε καὶ ξηρῷ καὶ γητίῳ καὶ κρομμύῳ καθαρῷ πεφωσμένῳ ἢ μήκωνι καὶ σταφίδι ἢ μέλιτι καὶ ῥόας ὀξείας κόκκοις. εἶναι δέ σοι τὸ αὐτὸ μῦμα καὶ ὄψον."
τοσαῦτα καὶ τούτου κατακόψαντος οὐ μόνον
τῷ δὲ λέπεσθαι χρῶνται οἱ Ἀθηναῖοι ἐπ’ ἀσελγοῦς καὶ φορτικῆς δι’ ἀφροδισίων ἡδονῆς.
- τοὔψον λαβοῦσαι τοῦτο ταπεταλμένον
- σκευάζετ᾽, εὐωχεῖσθε, προπόσεις πίνετε,
- λέπεσθε, ματτυάζετε.
καὶ ὁ Ἀρτεμίδωρος ἐν ταῖς Ὀψαρτυτικαῖς Γλώσσαις τὴν ματτύην ἀποφαίνει κοινὸν εἶναι πάντων ὄνομα τῶν πολυτελῶν ἐδεσμάτων, γράφων οὕτως ‘ἔστι τις ὄρνιθος ματτύης. ἐσφάχθω μὲν διὰ τοῦ στόματος εἰς τὴν κεφαλήν. ἔστω δὲ ἕωλος καθάπερ ὁ πέρδιξ· ἐὰν δὲ θέλῃς, ὡς ἔχει αὐτοῖς πτεροῖς ἐᾶν τετιλμένην.’ εἶτα τὸν τρόπον ἐκθεὶς τῆς ἀρτύσεως καὶ τῆς ἑψήσεως ἐπιφέρει εὐθύς· ‘καὶ νομάδα παχεῖαν ἕψε καὶ νεοσσοὺς τῶν ἤδη κοκκυζόντων, ἐὰν θέλῃς παρὰ πότον χρῆσθαι. εἶτ’ ἐξελὼν τὰ λάχανα εἰς τρυβλίον καὶ τῆς ὄρνιθος τῶν κρεῶν
καὶ ἐν Ἀνδροφόνῳ (ib. 480)·
- γυμνῷ φυλακὴν ἐπίταττε, καὶ διὰ τριῶν
- ποτηρίων με ματτύης εὐφραινέτω.
Ἄλεξις δ’ ἐν Πυραύνῳ ἀμφιβόλως εἴρηκεν (ib. 372)·
- πιεῖν τις ἡμῖν ἐγχεάτω καὶ ματτύην
- ποιεῖτε θᾶττον.
ὥσπερ ἂν εἰ τὸ δεῖπνον ἔλεγεν· πιθανὸν δὲ καὶ ἰδίως ἐπί τι τῶν ἐδεσμάτων ἀναφέρειν. Μάχων δ’ ὁ Σικυώνιος τῶν μὲν κατὰ Ἀπολλόδωρον τὸν Καρύστιον κωμῳδιοποιῶν εἷς ἐστι καὶ αὐτός· οὐκ ἐδίδαξεν δ’ Ἀθήνησι τὰς κωμῳδίας τὰς ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ. ἦν δ’ ἀγαθὸς ποιητὴς εἴ τις ἄλλος τῶν μετὰ τοὺς ἑπτά· διόπερ ὁ γραμματικὸς Ἀριστοφάνης ἐσπούδασε συσχολάσαι αὐτῷ νέος ὤν. ἐποίησε δὲ καὶ οὗτος ἐν δράματι Ἀγνοίᾳ ταυτί (III 324 K)·
- ἐγὼ δ’ ἐπειδὰν ἀσχολουμένους λάβω,
- ἀνέκραγον ‘οὐ δώσει τις ἡμῖν ματτύην;’
- ἥδιον οὐδέν ἐστί μοι τῆς ματτύης,
- τοῦτ’ εἴτε πρῶτοι Μακεδόνες τοῖς Ἀττικοῖς
v.3.p.469- κατέδειξαν ἡμῖν εἴτε πάντες οἱ θεοί·
- οὐκ οἶδα πλήν ἐστίν γε μουσικωτάτου τινός ...
ὅτι δὲ ὕστατον καὶ ἐπὶ πᾶσιν εἰσεφέρετο Νικόστρατός φησιν ἐν Ἀπελαυνομένῳ. μάγειρος δ’ ἐστὶν ὁ διηγούμενος ὡς λαμπρὰν καὶ εὔτακτον παρεσκεύασεν εὐωχίαν· προδιηγησάμενός τε οἷον ἦν τὸ ἄριστον καὶ τὸ δεῖπνον καὶ τρίτης μνησθεὶς παραθέσεως ἐπιφέρει (II 221 K)·
καὶ ἐν Μαγείρῳ (ib. 224)·
- εὖ γ᾽, ἄνδρες, εὖ σφόδρ᾽· ἀλλὰ μὴν τῇ ματτύῃ
- οὕτω διαθήσω τὰ μετὰ ταῦθ’ ὥστ’ οἴομαι
- οὐδ’ αὐτὸν ἡμῖν τοῦτον ἀντερεῖν ἔτι.
ἄλλος δέ τίς φησιν (III 482 K)·
- θρῖον δὲ καὶ κάνδαυλον ἢ τούτων τι τῶν
- εἰς ματτύην οὐδέτερος εἶδε πώποτε.
Διονύσιος δ’ ἐν Ἀκοντιζομένῳ (II 423 K)· μάγειρος δ’ ἐστὶν ὁ λέγων·
- περιφέρειν ματτύην καὶ ποδάριον
- καὶ γαστρίον τακερόν τι καὶ μήτρας ἴσως.
Φιλήμων ἐν Πτωχῇ (ib. 496)·
- ὥστ’ ἐνίοτ’ ἂν τούτοισι ποιῶν ματτύην
- σπεύδων ἅμ’ εἰσήνεγκα διαμαρτὼν μίαν
- ἄκων περιφορὰν τῶν νεκρῶν ὡς τὸν νεκρόν.
Μόλπις δ’ ὁ Λάκων τὰ παρὰ τοῖς Σπαρτιάταις
- ἐξὸν ἀποσάττεσθαι δ’ ὅλην τὴν ἡμέραν,
- ποιοῦντα καὶ διδόντα ματτύας ἐκεῖ.
τοσούτων καὶ περὶ τῆς ματτύης λεχθέντων ἔδοξεν ἀπιέναι· καὶ γὰρ ἑσπέρα ἦν ἤδη. διελύθημεν οὖν οὕτως.
κατὰ τὸν πάνσοφον Εὐριπίδην (fr. 899 N), ἑταῖρε Τιμόκρατες, οὐκ ἂν δυναίμην ἀπομνημονεύειν ἔτι σοι τῶν πολλάκις λεχθέντων ἐν τοῖς περισπουδάστοις τούτοις συμποσίοις διά τε τὴν ποικιλίαν καὶ τὴν ὁμοιότητα τῶν ἀεὶ καινῶς προσευρισκομένων. καὶ γὰρ καὶ περὶ τάξεως τῶν περιφορῶν πολλάκις ἐλέχθη καὶ περὶ τῶν μετὰ τὸ δεῖπνον ἐπιτελουμένων, ἅπερ καὶ μόλις ἀναπεμπάζομαι, εἰπόντος τινὸς τῶν ἑταίρων τὰ ἐκ τῶν Λακώνων Πλάτωνος ἰαμβεῖα (I 620 K)·
- Εἴ μοι τὸ Νεστόρειον εὔγλωσσον μέλος
- Ἀντήνορός τε τοῦ Φρυγὸς δοίη θεός,
- ἅνδρες δεδειπνήκασιν ἤδη; Β. σχεδὸν ἅπαντες. Α. εὖ γε·
- τί οὐ τρέχων σὺ τὰς τραπέζας ἐκφέρεις; ἐγὼ δὲ
v.3.p.471- λίτρον παραχέων ἔρχομαι. Β. κἀγὼ δὲ παρακορήσων.
- σπονδὰς δ’ ἔπειτα παραχέας τὸν κότταβον παροίσω·
- τῇ παιδὶ τοὺς αὐλοὺς ἐχρῆν ἤδη πρὸ χειρὸς εἶναι
- καὶ προαναφυσᾶν. τὸ μύρον ἤδη παράχεον βαδίζων
- Αἰγύπτιον κᾆτ’ ἴρινον· στέφανον δ’ ἔπειθ’ ἑκάστῳ
- δώσω φέρων τῶν ξυμποτῶν. νεοκρᾶτά τις ποιείτω.
- Α. καὶ δὴ κέκραται. Β. τὸν λιβανωτὸν ἐπιτιθεὶς εἶπε ...
- σπονδὴ μὲν ἤδη γέγονε καὶ πίνοντές εἰσι πόρρω·
- καὶ σκόλιον ᾖσται, κότταβος δ’ ἐξοίχεται θύραζε.
- αὐλοὺς δ’ ἔχουσά τις κορίσκη Καρικὸν μέλος τι
- μελίζεται τοῖς συμπόταις· κἄλλην τρίγωνον εἶδον
- ἔχουσαν, εἶτ’ ᾖδεν πρὸς αὐτὸ μέλος Ἰωνικόν τι.
μετὰ ταῦτ᾽, οἶμαι, καὶ περὶ κοττάβων ζήτησις ἦν καὶ τῶν ἀποκοτταβιζόντων. οὓς οἰηθείς τις τῶν παρόντων ἰατρῶν εἶναι τούτων οἳ ἀπὸ βαλανείου καθάρσεως ἕνεκα τοῦ στομάχου πίνοντες ἄμυστιν ἀποβλύζουσιν, ἔφη οὐκ εἶναι παλαιὰν ταύτην παράδοσιν οὐδ’ εἰδέναι τινὰ τῶν ἀρχαίων ταύτῃ τῇ καθάρσει χρησάμενον. δι’ ὃ καὶ Ἐρασίστρατον τὸν Ἰουλιήτην ἐν τῇ περὶ τῶν Καθόλου πραγματείᾳ ἐπιτιμᾶν τοῖς τοῦτο ποιοῦσιν, βλαπτικὸν ὀφθαλμῶν τὸ ἐπιχείρημα δεικνύων καὶ τῆς κάτω κοιλίας ἐπισχετικόν. πρὸς ὃν Οὐλπιανὸς ἔφη (Timon. fr. 27 W)·
οὐ γὰρ κακῶς τινι τῶν ἑταίρων ἡμῶν ἐλέχθη τὸ ‘εἰ
- ὄρσ’ Ἀσκληπιάδη, καλέει κρείων σε Χαρωνεύς (Il. 4.204).
Δικαίαρχος ὁ Μεσσήνιος, Ἀριστοτέλους μαθητής, ἐν τῷ περὶ Ἀλκαίου (FHG II 247) καὶ τὴν λατάγην φησὶν εἶναι Σικελικὸν ὄνομα. λατάγη δ’ ἐστὶν τὸ ὑπολειπόμενον ἀπὸ τοῦ ἐκποθέντος ποτηρίου ὑγρόν, ὃ συνεστραμμένῃ τῇ χειρὶ ἄνωθεν ἐρρίπτουν οἱ παίζοντες εἰς τὸ κοττάβιον. Κλείταρχος δ’ ἐν τῇ περὶ Γλωττῶν πραγματείᾳ λάταγα Θεσσαλοὺς καὶ Ῥοδίους τὸν ἀπὸ τῶν ποτηρίων κότταβον λέγειν.
- κότταβος ἐκ Σικελῆς ἐστι χθονὸς ἐκπρεπὲς ἔργον,
- ὃν σκοπὸν ἐς λατάγων τόξα καθιστάμεθα.
κότταβος δ’ ἐκαλεῖτο καὶ τὸ τιθέμενον ἆθλον τοῖς νικῶσιν ἐν τῷ πότῳ, ὡς Εὐριπίδης παρίστησιν ἐν Οἰνεῖ λέγων οὕτως (fr. 562 N)·
ἐκαλεῖτο δὲ κότταβος καὶ τὸ ἄγγος εἰς ὃ ἔβαλλον τὰς λάταγας, ὡς Κρατῖνος ἐν Νεμέσει δείκνυσιν (cf. p. 667f)· ὅτι δὲ καὶ χαλκοῦν ἦν, Εὔπολις ἐν Βάπταις λέγει (I 278 K)· ‘χαλκῷ περὶ κοττάβῳ.‘ Πλάτων δὲ ἐν Διὶ Κακουμένῳ παιδιᾶς εἶδος παροίνιον τὸν κότταβον εἶναι ἀποδίδωσιν, ἐν ᾗ ἐξίσταντο καὶ τῶν σκευαρίων οἱ δυσκυβοῦντες. λέγει δ’ οὕτως (I 612 K)·
- πυκνοῖς δ’ ἔβαλλον Βακχίου τοξεύμασιν
- κάρα γέροντος· τὸν βαλόντα δὲ στέφειν
- ἐγὼ ᾽τετάγμην, ἆθλα κότταβον διδούς.
v.3.p.473
- πρὸς κότταβον παίζειν, ἕως ἂν σφῷν ἐγὼ
- τὸ δεῖπνον ἔνδον σκευάσω. ΗΡ. πάνυ βούλομαι·
- ἀλλανεμος ἐστ᾽. Α. ἀλλ’ εἰς θυίαν παιστέον.
- ΗΡ. φέρε τὴν θυίαν, αἶρ’ ὕδωρ, ποτήρια
- παράθετε. παίζωμεν δὲ περὶ φιλημάτων.
- Α. ........... ἀγεννῶς οὐκ ἐῶ
- παίζειν. τίθημι κοττάβεια σφῷν ἐγὼ
- τασδί τε τὰς κρηπῖδας, ἃς αὕτη φορεῖ,
- καὶ τὸν κότυλον τὸν σόν. ΗΡ. βαβαιάξ· οὑτοσὶ
- μείζων ἀγὼν τῆς Ἰσθμιάδος ἐπέρχεται.
ἐκάλουν δὲ καὶ κατακτούς τινας κοττάβους. ἐστὶν δὲ λυχνία ἀναγόμενα πάλιν τε συμπίπτοντα.
Ἀντιφάνης δ’ ἐν Ἀφροδίτης Γοναῖς (ib. 33)·
- Εὔβουλος Βελλεροφόντῃ (II 171 K)·
- τίς ἂν λάβοιτο τοῦ σκέλους κάτωθέ μου;
- ἄνω γὰρ ὥσπερ κοττάβειον αἴρομαι.
v.3.p.474
καὶ μετ’ ὀλίγα·
- τονδὶ λέγω, σὺ δ’ οὐ συνιεῖς; κότταβος
- τὸ λυχνίον ἐστί. πρόσεχε τὸν νοῦν· ᾠὰ μὲν
- ......... πέντε νικητήριον.
- Β. περὶ τοῦ; γελοῖον. κοτταβιεῖτε τίνα τρόπον;
- Α. ἐγὼ διδάξω καθ’ ἕν· ὃς ἂν τὸν κότταβον
- ἀφεὶς ἐπὶ τὴν πλάστιγγα ποιήσῃ πεσεῖν —
- Β. πλάστιγγα ποίαν; τοῦτο τοὐπικείμενον
- ἄνω τὸ μικρόν, τὸ πινακίσκιον λέγεις;
- Α. τοῦτ’ ἐστὶ πλάστιγξ — οὗτος ὁ κρατῶν γίγνεται.
- Β. πῶς δ’ εἴσεταί τις τοῦτ᾽; Α. ἐὰν θίγῃ μόνον
- αὐτῆς, ἐπὶ τὸν μάνην πεσεῖται καὶ ψόφος
- ἔσται πάνυ πολύς. Β. πρὸς θεῶν, τῷ κοττάβῳ
- πρόσεστι καὶ Μάνης τις ὥσπερ οἰκέτης;
- ᾧ δεῖ λαβὼν τὸ ποτήριον δεῖξον νόμῳ.
- Α. αὐλητικῶς δεῖ καρκινοῦν τοὺς δακτύλους
- οἶνόν τε μικρὸν ἐγχέαι καὶ μὴ πολύν·
- ἔπειτ’ ἀφήσεις. Β. τίνα τρόπον; Α. δεῦρο βλέπε;
- τοιουτονί. Β. Πόσειδον, ὡς ὑψοῦ σφόδρα.
- Α. οὕτω ποιήσεις. Β. ἀλλ’ ἐγὼ μὲν σφενδόνῃ
- οὐκ ἂν ἐφικοίμην αὐτόσ᾽. Α. ἀλλὰ μάνθανε.
ἀγκυλοῦντα γὰρ δεῖ σφόδρα τὴν χεῖρα εὐρύθμως πέμπειν τὸν κότταβον, ὡς Δικαίαρχός φησιν καὶ Πλάτων δ’ ἐν τῷ Διὶ τῷ Κακουμένῳ (I 613 K).
καὶ Αἰσχύλος δ’ ἐν Ὀστολόγοις ἀγκυλητοὺς λέγει κοττάβους διὰ τούτων (fr. 179 N)·
- εὖτε τὴν ἀπ’ ἀγκύλης ἵησι τοῖσδε τοῖς νεανίαις,
- λευκὸν ἀντείνασα πῆχυν.
ὅτι δὲ ἆθλον προὔκειτο τῷ εὖ προεμένῳ τὸν κότταβον προείρηκε μὲν καὶ ὁ Ἀντιφάνης (cf. p. 666f)· ᾠὰ γάρ ἐστι καὶ πεμμάτια καὶ τραγήματα. ὁμοίως δὲ διεξέρχονται Κηφισόδωρος ἐν Τροφωνίῳ (I 801 K) καὶ Καλλίας ἢ Διοκλῆς ἐν Κύκλωψι (ib. 696) καὶ Εὔπολις (ib. 278) Ἕρμιππός τε ἐν τοῖς Ἰάμβοις (ib. 247). τὸ δὲ καλούμενον κατακτὸν κοττάβιον τοιοῦτόν ἐστιν· λυχνίον ἐστὶν ὑψηλόν, ἔχον τὸν μάνην καλούμενον, ἐφ’ ὃν τὴν καταβαλλομένην ἔδει πεσεῖν πλάστιγγα, ἐντεῦθεν δὲ πίπτειν εἰς λεκάνην ὑποκειμένην πληγεῖσαν τῷ κοττάβῳ·
- Εὐρύμαχος, οὐ γὰρ ἄλλος, οὐδὲν ἧσσον ...
- ὕβριζ’ ὑβρισμοὺς οὐκ ἐναισίους ἐμοί.
- ἦν μὲν γὰρ αὐτῷ κότταβος ἀεὶ τοὐμὸν κάρα,
- τοῦ δ’ ἀγκυλητοῦ κοσσάβιός ἐστι σκοπὸς
- ἐκτεμὼν ἡβῶσα χεὶρ ἐφίετο.
ἕτερον δ’ ἐστὶν εἶδος παιδιᾶς τῆς ἐν λεκάνῃ. αὕτη δ’ ὕδατος πληροῦται ἐπινεῖ τε ἐπ’ αὐτῆς ὀξύβαφα κενά, ἐφ’ ἃ βάλλοντες τὰς λατάγας ἐκ καρχησίων ἐπειρῶντο καταδύειν· ἀνῃρεῖτο δὲ τὰ κοττάβια ὁ πλείω καταδύσας. Ἀμειψίας Ἀκοκοτταβίζουσιν (I 670 K)·
Κρατῖνος ἐν Νεμέσει (ib. 50)· ‘τὸ δὲ κοττάβῳ προθέντας ἐν πατρικοῖσι νόμοις τὸ κεινεου ὀξυβάφοις βάλλειν μὲν τῶ πόντω δὲ βάλλοντι νέμω πλεῖστα τύχης τὸ δ᾽ ἆθλον. Ἀριστοφάνης Δαιταλεῦσιν (ib. 444) ‘ἔγνωκ᾽, ἐγὼ δὲ χαλκίον (τοῦτ’ ἐστὶν κοττάβειον) ἱστάναι καὶ μυρρίνας.’ Ἕρμιππος Μοίραις (ib. 237)·
- ἡ Μανία, φέρ’ ὀξύβαφα καὶ κανθάρους
- καὶ τὸν ποδανιπτῆρ᾽, ἐγχέασα θὔδατος.
Ἀχαιὸς δ’ ἐν Λίνῳ περὶ τῶν Σατύρων λέγων φησίν (fr. 26 N)·
- χλανίδες δ’ οὖλαι καταβέβληνται,
- θώρακα δ’ ἅπας ἐμπερονᾶται,
- κνημὶς δὲ περὶ σφυρὸν ἀρθροῦται,
- βλαύτης δ’ οὐδεὶς ἔτ’ ἔρως λευκῆς,
- ῥάβδον δ’ ὄψει τὴν κοτταβικὴν
- ἐν τοῖς ἀχύροισι κυλινδομένην,
- μάνης δ’ οὐδὲν λατάγων ἀίει·
- τὴν δὲ τάλαιναν πλάστιγγ’ ἂν ἴδοις
v.3.p.477- παρὰ τὸν στροφέα τῆς κηπαίας
- ἐν τοῖσι κορήμασιν οὖσαν.
τοῦτο δὲ λέγοντες παρ’ ὅσον τῶν ἐρωμένων ἐμέμνηντο, ἀφιέντες ἐπ’ αὐτοῖς τοὺς λεγομένους κοσσάβους. διὸ καὶ Σοφοκλῆς ἐν Ἰνάχῳ Ἀφροδισίαν εἴρηκε τὴν λάταγα (fr. 255 N)·
- ῥιπτοῦντες, ἐκβάλλοντες, ἀγνύντες, τί μου
- λέγοντες· ‘ὦ κάλλιστον Ἡρακλεῖ λάταξ’
καὶ Εὐριπίδης ἐν Πλεισθένει (fr. 631)·
- ξανθὴ δ’ Ἀφροδισία λάταξ
- πᾶσιν ἐπεκτύπει δόμοις.
καὶ Καλλίμαχος δέ φησι (fr. 102)·
- πολὺς δὲ κοσσάβων ἀραγμὸς Κύπριδος
- προσῳδὸν ἀχεῖ μέλος ἐν δόμοισιν.
- πολλοὶ καὶ φιλέοντες Ἀκόντιον ἧκαν ἔραζε
- οἰνοπόται Σικελὰς ἐκ κυλίκων λάταγας.
ἦν δέ τι καὶ ἄλλο κοτταβίων εἶδος προτιθέμενον ἐν ταῖς παννυχίσιν, οὗ μνημονεύει Κάλλιππος ἐν Παννυχίδι διὰ τούτων (III 378 K)·
ἐγίνετο δὲ καὶ πεμμάτιά τινα ἐν ταῖς παννυχίσιν, ἐν αἷς πλεῖστον ὅσον χρόνον διηγρύπνουν χορεύοντες·
- ὁ διαγρυπνήσας τὸν πυραμοῦντα λήψεται
- τὰ κοττάβια καὶ τῶν παρουσῶν ἣν θέλει φιλήσει.
εἶθ’ ἑξῆς φησιν·
- καὶ γὰρ πάλαι πέττει τὰ νικητήρια.
ὅτι δὲ καὶ φίλημα ἦν ἆθλον ἑξῆς λέγει ὁ Εὔβουλος·
- ἐξεπήδησ’ ἀρτίως πέττουσα τὸν χαρίσιον.
ὅτι δὲ ἐσπούδαστο παρὰ τοῖς Σικελιώταις ὁ κότταβος δῆλον ἐκ τοῦ καὶ οἰκήματα ἐπιτήδεια τῇ παιδιᾷ κατασκευάζεσθαι, ὡς ἱστορεῖ Δικαίαρχος ἐν τῷ περὶ Ἀλκαίου (FHG II 246). οὐκ ἀπεικότως οὖν οὐδ’ ὁ Καλλίμαχος Σικελὴν τὴν λάταγα προσηγόρευσεν. μνημονεύει τῶν λατάγων καὶ τῶν κοττάβων καὶ ὁ Χαλκοῦς καλούμενος Διονύσιος ἐν τοῖς Ἐλεγείοις διὰ τούτων (fr. 3 B)·
- εἶεν γυναῖκες· νῦν ὅπως τὴν νύχθ’ ὅλην
- ἐν τῇ δεκάτῃ τοῦ παιδίου χορεύσετε
- θήσω δὲ νικητήριον τρεῖς ταινίας
- καὶ μῆλα πέντε καὶ φιλήματ’ ἐννέα.
- κότταβον ἐνθάδε σοι τρίτον ἑστάναι οἱ δυσέρωτες
- ἡμεῖς προστίθεμεν γυμνασίῳ Βρομίου
- κώρυκον. οἱ δὲ παρόντες ἐνείρετε χεῖρας ἅπαντες
- ἐς σφαίρας κυλίκων· καὶ πρὶν ἐκεῖνον ἰδεῖν,
- ὄμματι βηματίσαισθε τὸν αἰθέρα τὸν κατὰ κλίνην,
- εἰς ὅσον αἱ λάταγες χωρίον ἐκτέταται.
ἐπὶ τούτοις ὁ Οὐλπιανὸς ᾔτει πιεῖν μεγάλῃ κύλικι, ἐπιλέγων ἐκ τῶν αὐτῶν ἐλεγείων καὶ τόδε (fr. 4)·
Φαίακος Μουσῶν ἐρέτας ἐπὶ σέλματα πέμπει. κατὰ γὰρ τὸν νεώτερον Κρατῖνον, ὃς ἐν Ὀμφάλῃ φησίν (II 290 K)·
- ‘ὕμνους οἰνοχοεῖν ἐπιδέξια σοί τε καὶ ἡμῖν
- τόνδε τὸν ἀρχαῖον τηλεδαπόν τε φίλον
- εἰρεσίῃ γλώσσης ἀποπέμψομεν εἰς μέγαν αἶνον
- τοῦδ’ ἐπὶ συμποσίου· δεξιότης δὲ λόγου
πρὸς ὃν ὁ Κύνουλκος ἀεὶ τῷ Σύρῳ ἀντικορυσσόμενος καὶ οὐδέποτε τῆς φιλονεικίας παυόμενος ἧς εἶχε πρὸς αὐτόν, ἐπεὶ θόρυβος κατεῖχεν τὸ συμπόσιον, ἔφη· ‘τίς οὗτος ὁ τῶν συρβηνέων χορός; καὶ αὐτὸς δὲ τούτων τῶν ἐπῶν μεμνημένος τινῶν ἐρῶ, ἵνα μὴ ὁ Οὐλπιανὸς βρενθύηται ὡς ἐκ τῶν ἀποθέτων τοῖς Ὁμηρίδαις (Plat. Phaedr. 252b) μόνος ἀνασπάσας λήψεται τὰ κοττάβεια (fr. 2)·
- πίνειν μένοντα τὸν καλῶς εὐδαίμονα
- κρεῖττον· μάχαι δ’ ἄλλοισι καὶ πόνος μέλοι.’
εἰς τὴν παροῦσαν ζήτησιν ἐπιτήδεια ὄντα. ὁρῶ γὰρ καὶ τοὺς παῖδας ἤδη φέροντας ἡμῖν στεφάνους καὶ μύρα. διὰ τί δὲ λέγονται, τῶν ἐστεφανωμένων ἐὰν λύωνται οἱ στέφανοι, ὅτι ἐρῶσιν; τοῦτο γὰρ ἐν παισὶ τὰ Καλλιμάχου ἀναγινώσκων ἐπιγράμματα, ὧν ἐστι καὶ τοῦτο, ἐπεζήτουν μαθεῖν, εἰπόντος τοῦ Κυρηναίου (ep. 43 W)·
- ἀγγελίας ἀγαθῆς δεῦρ’ ἴτε πευσόμενοι
- καὶ κυλίκων ἔριδας διαλύσατε καὶ κατάθεσθε
- τὴν ξύνεσιν παρ’ ἐμοὶ καὶ τάδε μανθάνετε,
σὸν οὖν ἐστιν, ὦ μουσικώτατε, τὴν χιλιέτη μου ταύτην ζήτησιν ἀπολύσασθαι, Δημόκριτε, καὶ διὰ τί οἱ ἐρῶντες στεφανοῦσι τὰς τῶν ἐρωμένων θύρας.’
- τὰ δὲ ῥόδα φυλλοβολεῦντα
- τὠνδρὸς ἀπὸ στεφάνων πάντ’ ἐγένοντο χαμαί.
v.3.p.480
καὶ ὁ Δημόκριτος ‘ἀλλ’ ἵνα κἀγώ, φησίν, μνημονεύσω τῶν τοῦ Χαλκοῦ ποιητοῦ καὶ ῥήτορος Διονυσίου — Χαλκοῦς δὲ προσηγορεύθη διὰ τὸ συμβουλεῦσαι Ἀθηναίοις χαλκῷ νομίσματι χρήσασθαι, καὶ τὸν λόγον τοῦτον ἀνέγραψε Καλλίμαχος ἐν τῇ τῶν Ῥητορικῶν Ἀναγραφῇ (fr. 100 24) — λέξω τι καὶ αὐτὸς ἐκ τῶν Ἐλεγείων (fr. 1 B). σὺ δέ, ὦ Θεόδωρε (τοῦτο γάρ σου τὸ κύριον ὄνομα),
φὴς οὖν ‘διὰ τί, τῶν ἐστεφανωμένων ἐὰν λύηται ὁ στέφανος, ἐρᾶν λέγονται.’ ‘πότερον ὅτι ὁ ἔρως τοῦ τῶν ἐρώντων ἤθους περιαιρεῖται τὸν κόσμον, διὰ τοῦτο τὴν τοῦ ἐπιφανοῦς κόσμου περιαίρεσιν φρυκτόν τινα,’ φησὶ Κλέαρχος ἐν πρώτῳ Ἐρωτικῶν (FHG II 315), ‘καὶ σημεῖον νομίζουσιν τοῦ καὶ τὸν τοῦ ἤθους κόσμον περιῃρῆσθαι τοὺς τοιούτους. ἢ καθάπερ ἐπὶ τῆς μαντικῆς ἄλλα πολλά, καὶ τοῦτο σημειοῦνταί τινες; ὁ γὰρ ἐκ τοῦ στεφάνου κόσμος οὐδὲν ἔχων μόνιμον σημεῖόν ἐστι πάθους ἀβεβαίου μὲν κεκαλλωπισμένου δέ. τοιοῦτος δ’ ἐστὶν ὁ ἔρως· οὐδένες γὰρ μᾶλλον τῶν ἐν τῷ
- δέχου τήνδε προπινομένην
- τὴν ἀπ’ ἐμοῦ ποίησιν. ἐγὼ δ’ ἐπιδέξια πέμπω
- σοὶ πρώτῳ Χαρίτων ἐγκεράσας χάριτας.
- καὶ σὺ λαβὼν τόδε δῶρον ἀοιδὰς ἀντιπρόπιθι,
- συμπόσιον κοσμῶν καὶ τὸ σὸν εὖ θέμενος.
- τόδ’ ἀνατίθημί σοι ῥόδον,
- καλὸν ἄνθημα καὶ πέδιλα καὶ κυνέαν
- καὶ τὰν θηροφόνον λογχίδ᾽, ἐπεί μοι νόος ἄλλᾳ
- κέχυται
- ἐπὶ τὰν Χάρισι φίλαν παῖδα καὶ καλάν.’
ἀλλὰ μὴν καὶ ὁ ἱερώτατος Πλάτων ἐν ἑβδόμῳ Νόμων πρόβλημά τι προβάλλει στεφανωτικόν, ὅπερ ἄξιόν ἐστιν ἐπιλύσασθαι, οὕτως λέγοντος τοῦ φιλοσόφου (p. 819b)· ‘μήλων τέ τινων διανομαὶ καὶ στεφάνων
ταῦτ’ εἰπόντος τοῦ Δημοκρίτου ὁ Οὐλπιανὸς ἀποβλέψας πρὸς τὸν Κύνουλκον
— κατὰ τὸ Θεογνήτου τοῦ κωμῳδιοποιοῦ Φάσμα (III 364 K) —
- ‘οἵῳ μ’ ὁ δαίμων, ἔφη, φιλοσόφῳ συνῴκισεν·
πόθεν γάρ σοι καὶ ὁ τῶν συρβηνέων ἐπῆλθεν χορός; τίς τῶν ἀξίων λόγου μέμνηται τοῦ μουσικοῦ τούτου χοροῦ;’ καὶ ὃς ‘οὐ πρότερον, ἔφη, ὦ οὗτος, διδάξω σε, πρὶν ἂν τὸν ἄξιον παρὰ σοῦ λάβω μισθόν. οὐ γὰρ ἐγὼ τὰς ἐκ τῶν βιβλίων ἀκάνθας ὥσπερ σὺ ἀναγινώσκων ἐκλέγω, ἀλλὰ τὰ χρησιμώτατα καὶ ἀκοῆς ἄξια.’ ἐπὶ τούτοις ὁ Οὐλπιανὸς δυσχεράνας ἀνεβόησεν τὰ ἐξ Ὕπνου Ἀλέξιδος (II 385 K)·
- ἐπαρίστερ’ ἔμαθες, ὦ πόνηρε, γράμματα·
- ἀνέστροφέν σου τὸν βίον τὰ βιβλία·
- πεφιλοσόφηκας γῇ τε κοὐρανῷ λαλῶν,
- οἷς οὐθέν ἐστιν ἐπιμελὲς τῶν σῶν λόγων.
v.3.p.484
τὰ αὐτὰ ἰαμβεῖα φέρεται καὶ παρὰ Ἀντιφάνει ἐν Ὕπνῳ (ib. 104).’ καὶ ὁ Κύνουλκος· ‘ἐπεὶ περὶ στεφάνων ζητήσεις ἤδη γεγόνασιν, εἰπὲ ἡμῖν τίς ἐστιν ὁ παρὰ τῷ χαρίεντι Ἀνακρέοντι Ναυκρατίτης στέφανος, ὦ Οὐλπιανέ. φησὶν γὰρ οὕτως ὁ μελιχρὸς ποιητής (fr. 83 B)·
- ‘οὐδ’ ἐν Τριβαλλοῖς ταῦτά γ’ ἐστὶν ἔννομα·
- οὗ φασι τὸν θύοντα τοῖς κεκλημένοις
- δείξαντα δεῖν τὸ δεῖπνον εἰς τὴν αὔριον
- πωλεῖν ἀδείπνοις ἃ παρέθηκ’ αὐτοῖς ἰδεῖν.
καὶ διὰ τί παρὰ τῷ αὐτῷ ποιητῇ λύγῳ τινὲς στεφανοῦνται; φησὶν γὰρ ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν Μελῶν (fr. 41)·
- στεφάνους δ’ ἀνὴρ τρεῖς ἕκαστος εἶχεν,
- τοὺς μὲν ῥοδίνους, τὸν δὲ Ναυκρατίτην.
στεφανοῦταί τε λύγῳ καὶ τρύγα πίνει μελιηδέα. ὁ γὰρ τῆς λύγου στέφανος ἄτοπος· πρὸς δεσμοὺς γὰρ καὶ πλέγματα ἡ λύγος ἐπιτήδειος. εἰπὲ οὖν ἡμῖν τι
- Μεγίστης δ’ ὁ φιλόφρων δέκα δὴ μῆνες ἐπείτε
σιωπῶντος δ’ αὐτοῦ καὶ ἀναζητεῖν προσποιουμένου ὁ Δημόκριτος ἔφη· ‘Ἀρίσταρχος ὁ γραμματικώτατος, ἑταῖρε, ἐξηγούμενος τὸ χωρίον ἔφη ὅτι καὶ λύγοις ἐστεφανοῦντο οἱ ἀρχαῖοι. Τεναρος δὲ ἀγροίκων εἶναι λέγει στεφάνωμα τὴν λύγον. καὶ οἱ ἄλλοι δὲ ἐξηγηταὶ ἀπροσδιόνυσά τινα εἰρήκασιν περὶ τοῦ προκειμένου. ἐγὼ δ’ ἐντυχὼν τῷ Μηνοδότου τοῦ Σαμίου συγγράμματι, ὅπερ ἐπιγράφεται Τῶν κατὰ τὴν Σάμον ἐνδόξων ἀναγραφή, εὗρον τὸ ζητούμενον (FHG III 103). Ἀδμήτην γάρ φησιν τὴν Εὐρυσθέως ἐξ Ἄργους φυγοῦσαν ἐλθεῖν εἰς Σάμον, θεασαμένην δὲ τὴν τῆς Ἥρας ἐπιφάνειαν καὶ τῆς οἴκοθεν σωτηρίας χαριστήριον βουλομένην ἀποδοῦναι ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἱεροῦ τοῦ καὶ νῦν ὑπάρχοντος, πρότερον δὲ ὑπὸ Λελέγων καὶ Νυμφῶν καθιδρυμένου· τοὺς δ᾽ Ἀργείους πυθομένους καὶ χαλεπαίνοντας πεῖσαι χρημάτων ὑποσχέσει Τυρρηνοὺς λῃστρικῷ τε βίῳ χρωμένους ἁρπάσαι τὸ βρέτας, πεπεισμένους τοὺς Ἀργείους ὡς, εἰ τοῦτο γένοιτο, πάντως τι κακὸν πρὸς τῶν τὴν Σάμον κατοικούντων ἡ Ἀδμήτη πείσεται. τοὺς δὲ Τυρρηνοὺς ἐλθόντας εἰς τὸν Ἡραίτην ὅρμον καὶ ἀποβάντας εὐθέως ἔχεσθαι τῆς πράξεως. ἀθύρου δὲ ὄντος τότε τοῦ νεὼ ταχέως ἀνελέσθαι τὸ βρέτας καὶ διακομίσαντας ἐπὶ θάλασσαν εἰς τὸ σκάφος ἐμβαλέσθαι· λυσαμένους δ’ αὐτοὺς τὰ πρυμνήσια καὶ τὰς ἀγκύρας ἀνελομένους
ἱστορεῖται δ’ ὑπ’ αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν χρόνον τῶν Καρῶν δεισιδαιμονίᾳ περισχεθέντων ἐπὶ τὸ μαντεῖον τοῦ θεοῦ παραγενομένων εἰς Ὕβλαν καὶ πυνθανομένων περὶ τῶν ἀπηντημένων, θεσπίσαι τὸν Ἀπόλλωνα ποινὴν αὐτοὺς ἀποδοῦναι τῇ θεῷ δι’ ἑαυτῶν ἑκούσιον καὶ χωρὶς δυσχεροῦς συμφορᾶς, ἣν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν χρόνοις ἀφώρισεν ὁ Ζεὺς τῷ Προμηθεῖ χάριν τῆς κλοπῆς τοῦ πυρός, λύσας αὐτὸν ἐκ τῶν χαλεπωτάτων δεσμῶν· καὶ τίσιν ἑκούσιον ἐν ἀλυπίᾳ κειμένην δοῦναι
μνημονεύειν δ’ ἔοικεν ἐπὶ ποσόν τι τῆς κατὰ τὴν λύγον στεφανώσεως καὶ Νικαίνετος ὁ ἐποποιὸς ἐν τοῖς Ἐπιγράμμασιν, ποιητὴς ὑπάρχων ἐπιχώριος καὶ τὴν ἐπιχώριον ἱστορίαν ἠγαπηκὼς ἐν πλείοσιν. λέγει δ’ οὕτως·
ἐν τούτοις γὰρ ἀμφιβόλως εἰρηκὼς ὁ Νικαίνετος πότερον στρωμνῆς ἕνεκεν ἢ στεφανώσεως ἀρκεῖται τῇ λύγῳ, τῷ δὲ λέγειν αὐτὴν τῶν Καρῶν ἀρχαῖον στέφος πρόδηλον καθίστησι τὸ ζητούμενον. συνέβη δὲ τὴν τῆς λύγου στεφάνωσιν καὶ μέχρι τῶν κατὰ Πολυκράτην χρόνων, ὡς ἄν τις εἰκάσειε, τῇ νήσῳ συνηθεστέραν ὑπάρχειν. ὁ γοῦν Ἀνακρέων φησίν (cf. p. 671f)·
- οὐκ ἐθέλω, Φιλόθηρε, κατὰ πτόλιν, ἀλλὰ παρ’ Ἥρῃ
- δαίνυσθαι ζεφύρου πνεύμασι τερπόμενος.
- ἀρκεῖ μοι λιτὴ μὲν ὑπὸ πλευροῖσι χαμευνάς,
- ἐγγύθι πὰρ προμάλου δέμνιον ἐνδαπίης,
v.3.p.488- καὶ λύγος, ἀρχαῖον Καρῶν στέφος. ἀλλὰ φερέσθω
- οἶνος καὶ Μουσῶν ἡ χαρίεσσα λύρη,
- θυμῆρες πίνοντες ὅπως Διὸς εὐκλέα νύμφην
- μέλπωμεν, νήσου δεσπότιν ἡμετέρης.
- Μεγίστης ὁ φιλόφρων δέκα δὴ μῆνες ἐπειδὴ
- στεφανοῦταί τε λύγῳ καὶ τρύγα πίνει μελιηδέα.’
ταῦτα ἴσασιν οἱ θεοὶ ὡς πρῶτος αὐτὸς ἐν τῇ καλῇ Ἀλεξανδρείᾳ εὗρον κτησάμενος τὸ τοῦ Μηνοδότου συγγραμμάτιον καὶ ἐπιδείξας πολλοῖς ἐξ αὐτοῦ τὸ παρὰ τῷ Ἀνακρέοντι ζητούμενον. λαβὼν δὲ παρ’ ἐμοῦ ὁ πᾶσιν κλοπὴν ὀνειδίζων Ἡφαιστίων ἐξιδιοποιήσατο τὴν λύσιν καὶ σύγγραμμα ἐξέδωκεν ἐπιγράψας Περὶ τοῦ παρ’ Ἀνακρέοντι λυγίνου στεφάνου· ὅπερ νῦν ἐν τῇ Ῥώμῃ εὕρομεν παρὰ τῇ ἀντικοττυραι Δημητρίῳ. τοιοῦτος δέ τις καὶ ὁ Ἡφαιστίων συγγραφεὺς καὶ περὶ τὸν καλὸν ἡμῶν Ἄδραστον ἐγένετο. ἐκδόντος γὰρ τούτου πέντε μὲν βιβλία Περὶ τῶν παρὰ Θεοφράστῳ ἐν τοῖς περὶ Ἠθῶν καθ’ ἱστορίαν καὶ λέξιν ζητουμένων, ἕκτον δὲ περὶ τῶν ἐν τοῖς Ἠθικοῖς Νικομαχείοις