Nicias

Plutarch

Plutarch. Plutarch's Lives, Vol. III. Perrin, Bernadotte, editor. Cambridge, MA: Harvard University Press; London: William Heinemann Ltd., 1914.

ὁ δʼ ὑπʼ Εὐπόλιδος κωμῳδούμενος ἐν τῷ Μαρικᾷ παράγων τινὰ τῶν ἀπραγμόνων καὶ πενήτων λέγει·

Α.
  1. πόσου χρόνου γὰρ συγγεγένησαι Νικίᾳ;
Β.
  1. οὐδʼ εἶδον, εἰ μὴ ἔναγχος ἑστῶτʼ ἐν ἀγορᾷ.
Α.
  1. ἁνὴρ ὁμολογεῖ Νικίαν ἑορακέναι.
  2. καίτοι τί μαθὼν[*](μαθὼν MSS. and edd., including Sintenis1: παθών, an anonymous correction.) ἂν εἶδεν, εἰ μὴ προὐδίδου;
Γ.
  1. ἠκούσατʼ, ὦ ξυνήλικες,
  2. ἐπʼ αὐτοφώρῳ Νικίαν εἰλημμένον.
Β.
  1. ὑμεῖς γάρ, ὦ φρενοβλαβεῖς,
  2. λάβοιτʼ ἂν ἄνδρʼ ἄριστον ἐν κακῷ τινι;
Eupolis, Maricas; Kock, Com. Att. Frag. i. p. 308

ὁ δʼ Ἀριστοφάνους Κλέων ἀπειλῶν λέγει·

  1. λαρυγγιῶ τοὺς ῥήτορας καὶ Νικίαν ταράξω.
Arisoph. Kn. 358ὑποδηλοῖ δὲ καὶ Φρύνιχος τὸ ἀθαρσὲς αὐτοῦ καὶ καταπεπληγμένον ἐν τούτοις·
  1. ἦν γὰρ πολίτης ἀγαθός, ὡς εὖ οἶδʼ ἐγώ,
  2. κοὐχ ὑποταγεὶς ἐβάδιζεν, ὥσπερ Νικίας.
Phrynichus; Kock, Com. Att. Frag. i. p. 385

οὕτω δὴ διακείμενος εὐλαβῶς πρὸς τοὺς συκοφάντας οὔτε συνεδείπνει τινὶ τῶν πολιτῶν οὔτε κοινολογίαις οὔτε συνδιημερεύσεσιν ἐνέβαλλεν ἑαυτόν, οὐδʼ ὅλως ἐσχόλαζε ταῖς τοιαύταις διατριβαῖς, ἀλλʼ ἄρχων μὲν ἐν τῷ στρατηγίῳ διετέλει μέχρι νυκτός, ἐκ δὲ βουλῆς ὕστατος ἀπῄει πρῶτος ἀφικνούμενος. εἰ δὲ μηδὲν ἐν κοινῷ πράττειν ἔχοι, δυσπρόσοδος ἦν καὶ δυσέντευκτος οἰκουρῶν καὶ κατακεκλεισμένος.

οἱ δὲ φίλοι τοῖς ἐπὶ ταῖς θύραις φοιτῶσιν ἐνετύγχανον, καὶ παρῃτοῦντο συγγνώμην ἔχειν, ὡς καὶ τότε Νικίου πρὸς δημοσίας χρείας τινὰς καὶ ἀσχολίας ὄντος.

καὶ ὁ μάλιστα ταῦτα συντραγῳδῶν καὶ συμπεριτιθεὶς ὄγκον αὐτῷ καὶ δόξαν Ἱέρων ἦν, ἀνὴρ τεθραμμένος ἐπὶ τῆς οἰκίας τοῦ Νικίου, περί τε γράμματα καὶ μουσικὴν ἐξησκημένος ὑπʼ αὐτοῦ, προσποιούμενος δʼ υἱὸς εἶναι Διονυσίου τοῦ Χαλκοῦ προσαγορευθέντος, οὗ καὶ ποιήματα σώζεται, καὶ τῆς εἰς Ἰταλίαν ἀποικίας ἡγεμὼν γενόμενος ἔκτισε Θουρίους.

οὗτος οὖν ὁ Ἱέρων τά τε πρὸς τοὺς μάντεις ἀπόρρητα διεπράττετο τῷ Νικίᾳ, καὶ λόγους ἐξέφερεν εἰς τὸν δῆμον ὡς ἐπίπονόν τινα καὶ ταλαίπωρον διὰ τὴν πόλιν ζῶντος αὐτοῦ βίον· ᾧ γʼ ἔφη καὶ περὶ λουτρὸν ὄντι καὶ περὶ δεῖπνον ἀεί τι προσπίπτειν δημόσιον· ἀμελῶν δὲ τῶν ἰδίων ὑπὸ τοῦ τὰ κοινὰ φροντίζειν μόλις ἄρχεται καθεύδειν περὶ πρῶτον ὕπνον.

ὅθεν αὐτῷ καὶ τὸ σῶμα διάκειται κακῶς, καὶ τοῖς φίλοις οὐ προσηνὴς οὐδὲ ἡδύς ἐστιν, ἀλλὰ καὶ τούτους προσαποβέβληκε τοῖς χρήμασι πολιτευόμενος. οἱ δʼ ἄλλοι καὶ φίλους κτώμενοι καὶ πλουτίζοντες αὑτοὺς ἀπὸ τοῦ βήματος εὐπαθοῦσι καὶ προσπαίζουσι τῇ πολιτείᾳ. τῷ δʼ ὄντι τοιοῦτος ἦν ὁ Νικίου βίος ὥστʼ αὐτὸν εἰπεῖν τὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος εἰς αὑτόν·

  1. προστάτην γε τοῦ βίου
  2. τὸν ὄγκον ἔχομεν, τῷ τʼ ὄχλῳ δουλεύομεν.[*](Euripides, Iphigeneia at Aulis, 445 f. (Kirchhoff), where the MSS. have προστάτην γε, τὸν δῆμον, τῷ τʼ ὔχλῳ. The MSS. of Plutarch have προστάτην δέ, τὸν ὄγκον, τῷ δʼ ὄχλῳ.)
Eur. IA 445 f.