Vitae philosophorum

Diogenes Laertius

Diogenes Laertius. Hicks, R. D., editor. Cambridge, MA.: Harvard University Press; London: William Heinemann Ltd., 1925.

Φέρονται δʼ αὐτοῦ διάλογοι ἐννέα ψυχροί· Μόσχος, Ἀρίστιππος ἢ Καλλίας, Πτολεμαῖος, Χαιρεκράτης, Μητροκλῆς, Ἀναξιμένης, Ἐπιγένης, Πρὸς τὴν ἑαυτοῦ θυγατέρα, Ἀριστοτέλης. τούτου φησὶν Ἡρακλείδης καὶ τὸν Ζήνωνα ἀκοῦσαι τὸν τῆς στοᾶς κτίστην. γηραιὸν δὲ τελευτῆσαί φησιν Ἕρμιππος, οἶνον προσενεγκάμενον ὅπως θᾶττον ἀποθάνοι.

Ἔστι δὲ καὶ εἰς τοῦτον ἡμῶν·

    τὸν Μεγαρέα Στίλπωνα, γιγνώσκεις δʼ ἴσως,
  1. γῆρας, ἔπειτα νόσος καθεῖλε, δύσμαχον ζυγόν·
  2. ἀλλʼ οἶνον εὗρε τῆς κακῆς συνωρίδος
  3. φέρτερον ἡνίοχν· 〈χανδὸν〉 πιὼν γὰρ ἤλασεν.
προσεσκώφθη δὲ ὑπὸ Σωφίλου τοῦ κωμικοῦ ἐν δράματι Γάμῳ·

Στίλπωνός ἐστι βύσμαθʼ ὁ Χαρίνου λόγος.