History of the Peloponnesian War

Atque illi quidem prima luce auxilio venturi erant; Phrynichus vero, Atheniensium dux, ubi ex Loro de classe hostili nuncios accepit, quum ejus collegae remanere et navale proelium committere vellent, negavit aut se hoc facturum, aut, quoad posset, illis aut alii cuiquam hoc facere permissurum.

Quando enim liceret aliquanto post, plane cognito, adversus quot hostiles naves, et quot suis pugnarent, et rebus omnibus satis et per otium paratis certamen subire, nunquam se turpi probro tantam tributurum, ut temere belli fortunam periclitaretur.

Nec enim turpe esse, Athenienses cum daese in tempore cedere, sed longe turpius fore, si, quomodocumque res contingeret, vincerentur; et rempuhlicam non solam in dedecus, sed etiam in maximum periculum incidere, quippe cui post clades acceptas vix liceat cum firmo apparatu saa sponte, aut etiam in magna necessitate prius usquam aggredi , nedum, si non ccgeretur, pericula sua sponte suscipere.

Itaque jubebat illos assumptis sauciis et peditatn omnique instrumento, quod secum attulerant, ceteris vero rebus, quas ex hostico cepissent, relictis, quo naves expeditae essent, in Samum quam velocissime navigare, et illinc jam navibus in unum contractis impetus facere, sicubi tempus opportunum foret.

Ut autem Phrynichus haec suis persuasit, ita etiam fecit, et visus est non magis in

Hunc igitur in modum Athenienses statim sub vesperam imperfecta victoria a Mileto discesserunt; et Argivi propter cladem acceptam irati ex Samo domum celeriter abierunt;