Vita Sancti Martini

et quia multos ad hanc partem incredulos scio, quippe quos uiderim me ipso etiam referente non credere, Iesum testor spemque communem me ex nullius umquam ore tantum scientiae, tantum [ingenii] boni et tam puri sermonis audisse. quamquam in Martini uirtutibus quantula est ista laudatio!

nisi quod mirum est homini inlitterato ne hanc quidem gratiam defuisse. [*]( 2 expeteremus V: expetissemus AFv soloece 3 esset BMV: est AFv II adhiberi Av 4 ipse om. V solus || ad uesperem A (non item Y) 5 ipse nobis pedes AFv II reniti ad hoc v 7 mundi V: mundi huius AFv 10 mentionem fecimos AFv, conunemorationem f. M 11 sequtus (sequutus corr.) Y 12 conplisset Y 13 illum (ante clam.) V 8. I. 14 documenta V (in Y litterae a et o saepe confusae sunt), documenta F pr. m. et Q 16 omnia Vpost dando 8. I. habet II factu F pr. m.: facta A, facto F corr. et V 18 acer BMV: alaeer AFv; illud firmat Paulinus II efficax erat quam Y: efficax quam AFQ, efficax et quam v 19 absolnendis BMV: exsoluendis AFv 23 tantum ingenii boni V, tantum ingenii, tam boni AFv, t. ingenii, tantum boni cod. Berol.; nos ingenii ut glossema inclusimus 24 quamquam AF: quam V 25 inletterato V\' )

Sed iam finem liber postulat, sermo claudendus est, non quod omnia, quae de Martino fuerint dicenda, defecerint, sed quia nos, ut inertes poetae, extremo in opere neclegentes, uicti materiae mole succumbimus.

nam etsi facta illius explicari uerbis utcumque potuerunt, interiorem uitam illius et conuersationem cotidianam et animum caelo semper intentum nulla umquam — uere profiteor — nulla explicabit oratio. illam scilicet perseuerantiam et temperamentum in abstinentia et in ieiuniis, potentiam in uigiliis et orationibus, noctesque ab eo perinde ac dies actas nullumque uacuum ab opere Dei tempus, quo uel otio indulserit uel negotio, sed ne cibo quidem aut somno, nisi quan-

tum naturae necessitas cogebat, uere fatebor, non si ipse, ut aiunt, ab inferis Homerus emergeret, posset exponere: adeo omnia maiora in Martino sunt, quam ut uerbis concipi queant. numquam hora ulla momentumque praeteriit, quo non aut orationi incumberet aut insisteret lectioni, quamquam etiam inter legendum aut si quid aliud forte agebat, numquam animum ab oratione laxabat.