Vita Sancti Martini

et forte Martinus iam ecclesiam fuerat ingressus. ibi inspectante populo multisque aliis praesentibus episcopis, eiulans senex genua eius amplectitur dicens: filia mea moritur misero genere languoris, et quod ipsa est morte crudelius, solo spiritu uiuit, iam carne praemortua. rogo ut eam adeas adque benedicas: confido enim quod per te reddenda sit sanitati.

qua ille uoce confusus obstipuit et refugit dicens, hoc suae non esse uirtutis: senem errare iudicio, non esse se dignum, per quem Dominus signum uirtutis [*]( 2 itidem om. V II euertet à 4 proiecto M II percussuro AJBFV: percussori v 7 fuit illut V, illud fuit à 10 fana eorum v || gentiles V: gentilium AFv 15 liquebat V [I Triberis V 16 ita om. V 19 adstabant BMV: adaistebant AFv 20 ad ciuit. illam martinum uenisse nuntiatur V: nuntiatur ad ciu. illam uenisse mart. AFv 21 pater puellae r H currit AFQ II exanimis mei: exanimi v 22 spectante BM, expectante V, cf. supra c. 14, 6 23 episcopis praesentibus AFv II heiulans AF II illius 26 eam adeasBM: eas adeam - V, sed sicm. 2 in litura, ad eam nenias AF (sed in F rasura corr. eaa) 27 obstipuit V: obstupuit AFv )

postremo a circumstantibus episcopis ire conpulsus descendit ad domum puellae. ingens turba pro foribus expectabat, ;

quidnam Dei seruus esset facturus. ac primum quae erant illius familiaria in istius modi rebus arma, solo prostratus orauit. deinde aegram intuens dari sibi oleum postulat: quod cum benedixisset, in os puellae uim sancti liquoris infundit, statimque uox reddita est.

tunc paulatim singula contactu eius coeperunt membra uiuescere, donec firmatis eressibusgressibus populo teste surrexit.

Eodem tempore Taetradii cuiusdam proconsularis uiri seruus daemonio correptus dolendo exitu cruciabatur. rogatus ergo Martinus, ut ei manum inponeret, deduci eum ad se iubet: sed nequam spiritus nullo proferri modo de cellula, in qua erat, potuit: ita in aduenientes rabidis dentibus saeuiebat.

tum Taetradius ad genua beati uiri aduoluitur, orans ut ad domum, in qua daemoniacus habebatur, ipse descenderet. tum uero Martinus negare se profani et gentilis domum adire posse: