Vita Sancti Martini

plerique camelorum saetis uestiebantur: mollior ibi habitus pro crimine erat. quod eo magis sit mirum necesse est, quod multi inter eos nobiles habebantur, qui longe aliter educati ad hanc se humilitatem et patientiam coegerant: pluresque ex eis postea episcopos uidimus.

quae enim esset ciuitas aut ecclesia, quae non sibi de Martini monasterio cuperet sacerdotem? [*]( 2 episcopii F II ut om. V 3 ergo] uero Q II adhaerente v 4 deinde Fv 5 se MV: om. AFv II ciuitate V 7 erimi V, heremi AF 8 excelsi BMV: excelsa AF 11 multique BMV: multi quidem AFv || ex V: e AFv II in eundem — cauato om. F pr. m. 12 saxo (non cx saxo) Bupertecti montis caua Y 13 fere BMV: uero AFv 14 in medio Fv 16 quisquam F corr. 2 m. ex cuiquam 18 suam ABFMQ: om. V, fuit dett. pauci et v 19 unil A 21 camellorum Y II saetis Y: setis AFtJ 22 sit om. V II mirandum duo lHbri Gisel. 24 edocati V 25 eis V: his AFv II post episcopatopos Y, sed siem. 2 in rasura (praeter syllabam extremam) 26 non sibi — cuperet sacerdotem BMV: non sibi (corr. e se) — cuperet sacerdotes Q, non — cuperet sacerdos A, non se — cuperet ■ sacerdotes habere Fv )

Sed ut reliquas uirtutes eius, quas in episcopatu egit, adgrediar, erat haut longe ab oppido proximus monasterio locus, quem falsa hominum opinio, uelut consepultis ibi martyribus, sacrauerat:

nam et altare ibi a superioribus episcopis constitutum habebatur. sed Martinus non temere adhibens incertis fidem, ab his, qui maiores natu erant, presbyteris uel clericis flagitabat nomen sibi martyris, tempus passionis ostendi: grandi se scrupulo permoueri, quod nihil certi constans sibi maiorum memoria tradidisset.

cum aliquandiu ergo a loco illo se abstinuisset, nec derogans religioni, quia incertus erat, nec auctoritatem suam uulgo adcommodans, ne superstitio conualesceret, quodam die paucis secum adhibitis fratribus ad locum pergit.

dehinc super sepulchrum ipsum adstans orauit ad Dominum, ut quis esset uel cuius meriti esset sepultus ostenderet. tum conuersus ad laeuam uidet prope adsistere umbram sordidam, trucem: imperat nomen meritumque loqueretur. nomen edicit, de crimine confitetur: latronem se fuisse, ob scelera percussum, uulgi errore celebratum: sibi nihil cum martyribus esse commune, cum illos gloria, se poena retineret.

mirum in modum uocem loquentis qui aderant audiebant, personam tamen non uidebant. tum Martinus quid uidisset exposuit iussitque ex eo loco altare, quod ibi fuerat, submoueri, adque ita populum superstitionis illius absoluit errore.