de Otio Sapientis

Cogitatio nostra caeli munimenta perrumpit nec contenta est id, quod ostenditur, scire. " Illud," inquit, "scrutor, quod ultra mundum iacet, utrumne profunda vastitas sit an et hoc ipsum terminis suis cludatur ; qualis sit habitus exclusis, informia et confusa sint, in omnem partem tantundem loci obtinentia, an et illa in aliquem cultum discripta sint ; huic cohaereant mundo, an longe ab hoc secesserint et hic vacuo volutentur ; individua sint, per quae struitur omne quod natum futurumque est, an continua eorum materia sit et per totum mutabilis ; utrum contraria inter se elementa sint, an non pugnent sed per diversa con-

Ad haec quaerenda natus, aestima, quam non multum acceperit temporis, etiam si illud totum sibi vindicat. Cui licet nihil facilitate eripi, nihil neglegentia patiatur excidere, licet horas suas avarissime servet et usque in ultimum aetatis humanae terminum procedat nec quicquam illi ex eo, quod natura constituit, fortuna concutiat, tamen homo ad immortalium cognitionem nimis mortalis est.

Ergo secundum naturam vivo, si totum me illi dedi, si illius admirator cultorque sum. Natura autem utrumque facere me voluit, et agere et contemplationi vacare. Utrumque facio, quoniam ne contemplatio quidem sine actione est.

"Sed refert," inquis, "an ad illam voluptatis causa accesseris nihil aliud ex illa petens quam adsiduam contemplationem sine exitu ; est enim dulcis et habet inlecebras suas." Adversus hoc tibi respondeo : aeque refert, quo animo civilem agas vitam, an semper inquietus sis nec tibi umquam sumas ullum tempus, quo ab humanis ad divina respicias.