de Ira

Divum Iulium plures amici confecerunt quam inimici, quorum non expleverat spes inexplebiles.

Vidit itaque strictis circa sellam suam gladiis commilitones suos, Cimbrum Tillium, acerrimum paulo ante partium defensorem, aliosque post Pompeium demum Pompeianos. Haec res sua in reges arma convertit fidissimosque eo compulit, ut de morte eorum cogitarent, pro quibus et ante quos mori votum habuerant.

Nulli ad aliena respicienti sua placent. Inde diis quoque irascimur, quod aliquis nos antecedat, obliti quantum hominum retro sit, et paucis invidentem quantum sequatur a tergo ingentis invidiae. Tanta tamen importunitas hominum est, ut, quamvis multum acceperint, iniuriae loco sit plus accipere potuisse.

" Dedit mihi praeturam, sed consulatum speraveram ; dedit duodecim fasces, sed non fecit ordinarium consulem ; a me numerari voluit annum, sed deest mihi ad sacerdotium ; cooptatus in collegium sum, sed cur in unum ? Consummavit dignitatem meam, sed patrimonio nihil contulit; ea dedit mihi, quae debebat alicui dare, de suo nihil protulit." Age potius gratias pro his, quae accepisti;