Divinarum Institutionum

quidquid est enim solido et contrectabili corpore, accipit externam uim; quod accipit uim, dissolubile est; quod dissoluitur, interibit; quod interit, ortum sit necesse est; quod ortum est, habuit fontem unde oreretur id est factorem aliquem sentientem prouidum peritumque faciendi. is est profecto nec ullus alius quam deus.

qui quoniam sensu ratione prouidentia potestate uirtute praeditus est, et animantia et [*](B(G)RS( — 4)HPV] 1 aut fieri∗∗ aut P 2 ratione* (m er.) V 3 et quemadmodum fiat antequam est otK. B1 (w SMp. mg. add. B3) G\'F 4 et postquam R, postquam P2 his RarS in his facit antiqua pars codicis <S\' primum deficit (/b!. 38 b) 8 constatj non constat B, idem in C fuisse spatio indicatur non R2 10 id om. B 11 uideantur jH 12 terra] terra ea H se] so non V, non del. V2 13 quia] qua. ea (cotr. m. 2) H prMditut (m cr., s in. 2) R, praeditum (sic corr. w. 2) H, praeditus P in [prMd](itum ex m) desinit codicis G pag. 27 (134), sequitur pag. 28 (133), cuius in uerss. 23—31 pauca legebantur 14 sensibili B sapiens] sapit non B patibile V 16 enim est F contrectabile R1, contractabili P 17 ex\'/// ternam (2 uel 3 litt. er.) H accipit uim dis- OMt. P dissoluibile RV 18 dissohu V intcribit] interit edd. interit ortum] interiturum P quod ortum cst OMt. P 19 habuit] habuit utique .R oriretur (i ex i e R2P3) RPV, oreretur (corr. Mt. 2) Zf 20 faciendi is] faciendis B, faciendiis V2 profectio (exp. m. 2) P 22 prudentia B, pr∗u∗∗dentia (oui eras. et u s. l. Mt. 2) V, prouidpntiam P pro et] at enim R et animantia OM..P )

materia uero semper fuisse non potest, quia mutationem non caperet, si fuisset. quod enim semper fuit, semper esse non desinit, et unde afuit principium, abesse hinc etiam finem necesse est. quin etiam facilius est ut id quod habuit initium fine careat, quam ut habeat finem quod initio caruit.

materia igitur si facta non est, nec fieri ex ea quicquam potest; si fieri ex ea non potest, ne materia. quidem erit; materia est enim ex qua fit aliquid. omne autem ex quo fit, quia. recipit opificis manum, destruitur et aliut esse incipit.

ergo quoniam finem habuit materia tum, cum factus est ex ea mundus, et initium quoque habuit. nam quod destruitur, aedificatum est, quod soluitur, alligatum, quod finitur, inceptum. si ergo ex commutatione ac fine materia colligitur habuisse principium, a quo alio fieri nisi a deo potuit?

solus igitur deus est qui factus non est, et idcirco destruere alia potest, ipse destrui non potest. permanebit semper in eo quod fuit, quia non est aliunde generatus, nec ortus ac natiuitas eius ex aliqua re altera. pendet, quae illum mutata dissoluat. ex se ipso est, ut in primo diximus libro, et ideo talis est qualem esse se uoluit, inpassibilis inmutabilis incorruptus beatus aeternus.

iam uero illa conclusio qua sententiam terminauit multo absurdior. quodsi materia inquit non est a deo facta, ne terra quidem et aqua et aer et ignis a deo factus est. quam callide periculum pra.eteruolauit!

sic enim [*]( 20 in primo libro] c. 7,13. ) [*](AUCTORES 23] cf. pag. 132, 20. ) [*](B(G)RHPV] 1 iQammantia B, inanimia V 4 semper esse oMt. B abesse] esse B hinc oMt. H 5 ut* F 6 ut OM. B id quod H 7 caruit P\' igitur] ergo V nec V2 10 recepit RH 11 est P2 12 quodque RacH distruitur R 13 sollitur JB\', soluitur B3, sol∗uitur (l erj P 14 ex] in R in [ex] c[omm](uta) desinit codicis G pag. 28 (133) materiae RPV collegitur F ab d,o V2 16 distruere R 17 remanebit H 18 ac] nec H 19 altera] ab altera H mutata] mutet M B 21 se esse B se ow. PV1 iQcormpttUSj *** (us Mt. 1 ?) P aeternus OM. P 22 quae RP 23 absurdior H2 post absurdior s. l. est V2 post terminauit add. Tullius f(M. dno P 24 nec P2\' <\'t ignis — factus est ont. P )

ex falso maluit colligere quod est falsum quam ex uero quod uerum, et cum debeant incerta de certis probari, hic probationem sumpsit ex incerto ad euertendum quod erat certum.

nam diuina prouidentia efFectum esse mundum, ut taceam de Trismegisto qui hoc praedicat, taceam de carminibus Sibyllarum quae idem nuntiant, taceam de prophetis qui opus mundi et opificium dei uno spiritu et pari uoce testantur, etiam inter philosophos paene uniuersos conuenit; id enim Pythagorei Stoici Peripatetici, quae sunt principales omnium disciplinae.

denique a primis illis septem sapientibus ad Socraten usque ac Platonem pro confesso et indubitato habitum est, donec unus multis post saeculis extitit delirus Epicurus, qui auderet negare id quod est euidentissimum, studio scilicet inueniendi noua, ut nomine suo constitueret disciplinam.