De consolatione philosophiae

Sed sit ; aliquis ita bene moratus, ut de eo divinum iudicium pariter humanumque consentiat, sed est animi viribus infirmus, cui si quid eveniat adversi, desinet colere forsitan innocentiam, per quam non potuit retinere fortunam.

Parcit itaque sapiens dispensatio ei, quem deteriorem facere possit [*](19 sq. Verg. Aea. II 426: iustissimus uaas .. et servantissimus aequi 22 Lucan. 1128 victrix causa deis placuit, sed victa Catoni ) [*]( d1 atquin hoc P hominem P 5 veluti P ditio P T qui )[*](PTLVDK) [*]( de P 8 adiuventur 2-\' ad PV1 13 mediator F 21 diis T2L 23 rebus om.P 26 et humanum T1 Peip. 2T desinat iL devenit F ) [*]( 7* )

adversis, ne, cui non convenit, laborare patiatur. Est alius cunctis virtutibus absolutus sanctusque ac deo proximus;

hunc contingi quibuslibet adversis nefas providentia iudicat adeo, ut ne corporeis quidem morbis agitari sinat. Nam ut quidam me quoque excellentior:

1. ἀνδϱὸς δὴ ἱεϱοῦ δέμας αἰϑέϱες οἰϰοδόμησαν
.

Fit autem saepe, uti bonis summa rerum regenda.

deiera.tur, ut exuberans retundatur improbitas. Aliis mixta quaedam pro a.nimorum qualitate distribuit, quosdam ... remordet, ne longa, felicitate luxurient, alios duris (sinit)

agitari, ut virtutes animi patientiae usu atque exercitatione confirment. Alii plus aequo metuunt, quod ferre possunt, alii plus aequo despiciunt, quod ferre non possunt;