De consolatione philosophiae

Num vis ea est magistratibus, ut utentium mentibus virtutes inserant, vitia depellant? Atqui non fugare, sed inlustrare potius nequitiam solent, quo fit, ut indignemur eas saepe nequissimis hominibus contigisse; unde Catullus licet in curuli Nonium sedentem strumam [*]( 20 cf. Hor. Epod. 8, 14: onusta bacis 29 Catull. 52,2: sella in curtili struma Nonius sedet Plin. N. h. XXXTII 81) ) [*]((P) FCLV(D)KE) [*](2 id om. VE 3 eo del. P posset Par. 15090, Vind. 13 <non> expletur F2 VaU. 16 possunt indigo W Peip. 20 verba inde ab oneretque usque ad offiicio 53,24) excideruflt in D 22 deserit FW Peip. deserat F1 (ovr1 b ἐϰϕύγοι Plan.), cf. Eng. )

Videsne, quantum malis dedecus adiciant dignitates? Atqui minus eorum patebit indignitas, si nullis honoribus inclarescant.

Tu quoque num tandem tot putares adduci potuisti, ut cum Decorato gerere magistratum putares, cum in eo mentem nequissimi scurrae delatorisque respiceres?

Non enim possumus ob honores reverentia dignos iudicare, quos ipsis honoribus iudicamus indignos.

At si quem sapientia praeditum videres, num posses eum --vel reverentia vel ea, qua est praeditus, sapientia non dignum putare? — Minime.

— Inest enim dignitas propria virtuti, quam protinus in eos, quibus fuerit adiuncta, transfundit.

Quod quia populares facere nequeunt honores, liquet eos propriam dignitatis pulchritudinem non habere. In quo illud est animadvertendum magis:

nam si eo abiectior est, quo magis a pluribus quisque contemnitur, cum reverendos facere nequeat, quos pluribus ostentat, despectiores potius improbos dignitas facit.