De consolatione philosophiae

sustulisti, communicato tecum labore partirer? Atqui Philosophiae fas non erat incomitatum relinquere iter

innocentis, meam scilicet criminationem vererer et quasi novum aliquid accideret, perhorrescerem? Nunc enim primum censes apud improbos mores lacessitam periculis esse sapientiam? Nonne apud veteres quoque ante nostri Platonis aetatem magnum saepe certamen cum stultitiae temeritate certavimus eodemque superstite praeceptor eius

Socrates iniustae victoriam mortis me astante promeruit-.n Cuius hereditatem cum deinceps Epicureum vulgus ac Stoi-. cum ceterique pro sua quisque parte raptum ire molirentur meque reclamantem renitentemque velut in partem prae- ; dae traherent, vestem, quam meis texueram manibus, t

disciderunt abreptisque ab ea panniculis totam me sibi cessisse credentes abiere. In quibus quoniam quaedam nostri habitus vestigia videbantur, meos esse familiares | imprudentia rata nonnullos eorum profanae multitudinis

errore pervertit. Quodsi nec Anaxagorae fugam nec Socratis venenum nec Zenonis tormenta, quoniam sunt peregrina, novisti, at Canios, at Senecas, at Soranos,

quorum nec pervetusta nec incelebris memoria est, scire potuisti. Quos nihil aliud in cladem detraxit, nisi quO

nostris moribus instituti studiis improborum dissimillimi videbantur. Itaque nihil est, quod ammirere, si in hoc vita