Epistulae imperatorum pontificum aliorum

Eusebius ille Dorolitanus episcopus ante annum de exilio fugiens Romam uenerat, etiam huic synodo interesse properauit. accusat ipse Dioscorum et alios Alexandrinos. quid multa? damnatur Dioscorus, sancte memorie Flauiani corpus officiosissime Constantinopolim reportatur, apud Alexandriam Proterius catholicus fit sacerdos.

quidam Timotheus presbyter et Petrus diaconus Dioscori sectatores se ab Alexandrina ecclesia separarunt. quos cum Proterius episcopus ad ministeria sua reuocare non posset, utrumque damnauit. mortuo igitur principe Marciano collectis hereticorum turbis Timotheus et Petrus ueniunt Alexandriam et ordinatur ab hereticis Timotheus episcopus. occupatur ecclesia, ad quam se sancte memorie Proterius episcopus timore contulerat ibique in baptisterio occiditur laniatur eicitur et fumus eius incenditur cinerisque ipsius spargitur in uentos.

Leo itaque subit imperium, ad quem tanti facinoris querella peruenit. heretici autem supplicabant, ut Calcedonensis synodus aboleretur; catholici et contra tanti sceleris uindictam expetebant. considerans itaque imperator nimis esse onerosum uexari tantos iterum sacerdotes, quorum plurimos aut etas aut infirmitas aut etiam paupertas hunc labore subire prohibebant, dirigit magis christianos per totum Orientem; dirigit etiam Anatolius episcopus Constantinopolitanus Asclepiadem diaconum suum ad episcopos, qui Calcedona fuerant congregati.

qui rescribunt Calcedonensem synodum usque ad sanguinem esse defendendam, quia non alteram fidem statuit [*]( 14 ti,t 28 sacerdotes corr. ex sacerdotum )

igitur quamdiu uixit Leo imperator, uixit etiam Timotheus episcopus Alexandrie cum quiete. cum autem Basilicus occupasset imperium, damnare cepit Calcedonensem synodum et catholicos persequi. tunc Timotheus ille dampnatus uenit Constantinopolym et damnatos hereticos suis reddidit locis et mox uenit Alexandriam. tunc Timotheus catholicus fugit et monasterio latet. Petrus ille iterum se iunxit Timotheo, cum quo fuerat damnatus.

imperator itaque Zeno redit ad regnum, Basilicus opprimitur. aput Alexandriam quoque pulso inuasore Timotheo Timotheus catholicus redditur ecclesie. sed isto Timotheo heretico morte damnato Petrus consors ipsius ab hereticis episcopus Alexandrinus est ordinatus. quem nihil omnius deici iussit Christianissimus imperator et reducit Timotheum catholicum.

interea cum plurimi seu clerici seu monachi seu seculares diuites ad communionem catholici episcopi nollent penitus conuenire, clementissimus imperator diuersis minis terruit uniuersos. denique Timotheus episcopus scribit ad papam Simplicium ut scriberet imperatori

de Petro, qui latebat in Alexandria et insidiabatur ecclesie, quatenus ad longinquum deportaretur exilium. igitur per ferme triennium sancte memorie papa Simplicius non destitit scribere ad Acacium episcopum, ut ageret cum imperatore, quatenus fieret de Petro, quod Timotheus episcopus postulabat, sed nihil omnino proficere potuit.

defuncto namque isto Timotheo episcopo Ioannes economus officii candidatus, qui multis laudibus praedicabatur, catholicus episcopus ac catholicis est ordinatus. qui cum ad apostolicam sedem synodica scripta mississet, superueniente quodam Uranio ab Acacio destinato et contra Iohannem iam episcopum quedam falsa deferente, qui etiam de restituendo Petro mentionem faciebat, tunc ab [*]( 1 hepiscopum] e ex a corr. 14 timotheus corr. ex timotheo )

dum hec agerentur, superuenit idem Iohannes episcopus, qui sicut decebat ab apostolica sede susceptus est. cuius etiam aduentus plenius uniuersa patefecit. quid multa? dum Accacii scripta legeremus, que de Petro et lohannem Antiochenis ad papam miserat, excessus Accacii etiam in hac causa grauissimus deprehenditur.

denique memoratus Petrus Iohannem quendam presbyterum ordinauit Apamenis episcopum, a quibus non receptus uenit Antiochiam et Petrum episcopatus sui pellit auctorem et inuadit eius ecclesiam. qui simul iterum damnatos dicit Acacius petens ab apostolica sede, ut si ad eam forte confugeret, nec uisu dignos haberet, et si fortassis iam aliquam indulgentiam impetrassent, irritam esse debere nec eorum poenitentiam recipiendam esse.