Epistulae imperatorum pontificum aliorum

qui fugiens redisse dicitur Constantinopolim et dedisse fidem, ut per uilissimas ulterius turbas nihil facere auderet, sed, sicut superius dictum est, Basilisci temporibus a Timotheo illo damnato, qui Constantinopolim uenerat, ad Antiochiam remissus, ut iterum illic episcopatum teneret. quo facto idem ipse Petrus Iohannem, de quo Acacium diximus retulisse, ordinat Apamenis episcopum: a quibus non receptus redit Antiochiam et Petrum episcopatus sui pellit auctorem et inuadit eius ecclesiam.

quos simul damnatos iterum dicit Acacius petens apostolicam sedem, ut, si ad eam forte confugerent, ne ipso quidem digni haberentur aspectu et, si iam aliquam indulgentiam forsitan impetrassent, irritam esse debere nec eorum paenitentiam recipiendam esse. quid multa? hunc ipsum Iohannem, quem Acacius cum Petro damnauerat et sine paenitentiae remedio fecit ab apostolica [*]( 1 offensis PS agatius P quod de (I) 2 rettulit uq2 iohannem g* et ante rasuram qlu»3 3 anthioceno βδυq2ω2, athioceno q1, antiocheno ex antiochene cu3 man. 2 aput βω2q2 et ante corr. ql 4 hoc om. wi 5 anthiociam βδυq2ω1, antiochiam ql sed chi. man. 2 in ras., antyociam wt fugisse (I) et q1 man. 2: fuisse βδυQ7 adque υq2ω1ω2 a om. w 9 per uiliesimas restitui ex Liberato: pulsas S, t prorsus (cf. li) Stlprascripsit qx man. 2 (pulsis . ♦ tarbis Surius) alterius 03 10 nil oQ facere om. 8 12 anthiociam βυ Q, anthioci (UI, antjociam (U2 remissus βυωQremissum 8, remissus est ql man. 2, missus est Liberat. illic iterum trsp. 8 episcopatum p 13 quod ω1ω2 14 rettulisse o, retulisse ex rettulisse ql ordinata pamenis βδω1q2q1man. 1, ordinatam pampenis ω2ω3 episcopus (U 15 anthiociam βδuq2ω1et man. 1 ql, yv antyociam uj2 epm 3, epicf j3 (c in ras.) pellet u 16 quo βδq2, quod w2ws 17 dicit om. (U3 eam Q: eadem 2, eandem ql man. 2, wS vian. 2 18 confugerint 03 aspectui 03 22 ab om. w3, add. man. 2 )

Nam quod dicit Acacius Petrum illum Alexandrinum oblata petitione Eutychianam haeresem uel Nestorianam damnasse, hoc euidenter probatur esse falsissimum. nam quae causa fecit, ut in episcopatu suo synodo Calchedonensi uel tomo sanctae memoriae papae Leonis diceret anathema? quae causa fecit, ut sublato nomine Proterii uel Timothei catholici Dioscori et Timothei haeretici nomen adscriberet? quae causa fecit, si catholicus erat, ut Timothei catholici episcopi corpus desub terra leuaret, qui inter episcopos catholicos sepultus fuerat, et proiceret foras? ipse non est Petrus, qui damnato Timotheo haeretico semper adhaesit? quomodo postea Acacius miris eum laudibus prosequitur, de quo tanta se crimina ante meminerat retulisse ?

In causa fidei Christiane, cui ab exordio sui numquam defuisse probantur inimici, nostro qui seculo sed per interualla temporis Nestorius et Euthices non noua dogmata suadentes sed nomina prodierunt.

nam Nestorius post centum quinquaginta et octo fere annos Fotini et Pauli Samosateni secutus [*]( 1 damnationis {33 2 praesedere oq1 et ante corr. ql 3-15 § 14 ad ipsam epitomen non pertinet sed alius originis est: ex tractatu aliquo Gelasii haec uerba desumpta esse satis prvbabiliter suspicatur Thielius 4 eutycianam £ SQ, euticianam w heresim w 5 probatur om. w3 4 sq. namque et causa w 6 episcopo wlw2 calchedonense 3, calcidonensi υq2ω1ω3, chalcidonensi w2 7 thomo oQ, toto wi, domno w2 8 nomen υq2ω1ω2, nomine ex nomen g1 man. 2 et w3 man. 2 proteri uj1 man. 1 g2 9 nomina scriberet (scribere W3) w ascriberet u 12 proicere oql man. 1 q1 14 quo se (quos et W3) tanta trsp. w 15 miminerat £ retullisse o, re////tu///lisse. contuli gl ) [*](III. Haec epitome tractatus 99, quam in edendo eo hie illic adhibitam significaui littera W, tradita est in codice Uallicellano XVIII saeculi decimi inde a fol. 246 v. ipse eam descripsi cumque omnibus uitiis quam accuratissime hic reddo, postquam mirum quanta eam neglegentia expressit Thiel p. 520. )

quod quidem non esse hominis perhibuit sed humane figure, ut similitudo magis humani corporis quam ipsa ueritas suaderetur, cum catholica fides uerum deum uerumque hominem Christum dei filium esse fateatur, non unius nature sed unius essentie atque persone.

cum ergo Euthicen istum presbyterum et abbatem Constantinopolitane ciuitatis Eusebius Dorolitanus episcopus suadere talia reperisset, zelo fidei manifestauit. ipse etiam Nestorium dudum in ecclesia res sacrilegas praedicantem

reprehendierat, ipse quoque ineptias Euthicis detulit et ad Flauianum Constantinopolitane sedis catholicum episcopum et ad iudicium prouocauit. dicta causa damnatus est Euthices. offenditur imperator Theodosius, cuius iussione fere trecenti sexaginta episcopi congregati sunt, inter quos Dioscurus hereticus Alexandrinus episcopus. affuerunt etiam uicarii ab apostolica sede directi Iulius Puteolanus episcopus et Hilarius archidiaconus, quia presbyter Renatus in Abedo insula morte prebentus est.

in hoc itaque conuentu repudiate sunt epistole pape Leonis, que fuerant ad synodum Flauiani episcopi directe, et penitus non permittuntur recensiri tota die nihilque aliud nisi quedam Nestorii damnati id est prioris Ephesine synodis gesta releguntur. simul etiam relictis chartis discutitur iudicium sancte memorie Flauiani super Euthicen. interea cum Euthicis blasphemia legeretur, acclamatum est hanc esse ueram et orthodoxam fidem.

contradicentibus itaque uicariis Romane sedis deicitur Flauianus episcopus, recipitur Euthices. damnatur etiam Eusebius episcopus accusator eiusdem Euthicis, qui, [*]( 1 oasitano corr. ex casitano 2 acuctoribis )

mortuo itaque Theodosio imperatore Marcianus factus est princeps, lesam fidem grauiter ferens. cuius religiosa iussione conueniunt Nice amplius quam quingenti et ultra episcopi totius Orientis et Egypti. quam synodum postea transtulit Calcedonam propter palatii uicinitatem. interfuit etiam ipse imperator conuentui, interfuit senatus et omnes iudices et aulice potestates.