Tristia

Ovid

Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).

  1. Foedus amicitiae nec vis, carissime, nostrae,
  2. nec, si forte velis, dissimulare potes,
  3. donec enim licuit, nec te mihi carior alter,
  4. nec tibi me tota iunctior urbe fuit,
  5. isque erat usque adeo populo testatus, ut esset
  6. paene magis quam tu quamque ego notus, amor ;
  7. quique est in caris animi tibi candor amicis—
  8. cognita sunt ipsi, quem colis, ista [*](cognitus est ipsi iste) viro.
  9. nil ita celabas, ut non ego conscius essem,
  10. pectoribusque dabas multa tegenda meis:
  11. cuique ego narrabam secreti quicquid habebam,
  12. excepto quod me perdidit, unus eras.
  13. id quoque si scisses, salvo fruerere sodali,
  14. consilioque forem sospes, amice, tuo.
  15. sed mea me in poenam nimirum fata trahebant :
  16. omne bonae claudunt [*](claudent σ ) utilitatis iter.