Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- Foedus amicitiae nec vis, carissime, nostrae,
- nec, si forte velis, dissimulare potes,
- donec enim licuit, nec te mihi carior alter,
- nec tibi me tota iunctior urbe fuit,
- isque erat usque adeo populo testatus, ut esset
- paene magis quam tu quamque ego notus, amor ;
- quique est in caris animi tibi candor amicis—
- cognita sunt ipsi, quem colis, ista [*](cognitus est ipsi iste) viro.
- nil ita celabas, ut non ego conscius essem,
- pectoribusque dabas multa tegenda meis:
- cuique ego narrabam secreti quicquid habebam,
- excepto quod me perdidit, unus eras.
- id quoque si scisses, salvo fruerere sodali,
- consilioque forem sospes, amice, tuo.
- sed mea me in poenam nimirum fata trahebant :
- omne bonae claudunt [*](claudent σ ) utilitatis iter.