Tristia

Ovid

Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).

  1. tu tamen extincto feralia munera semper
  2. deque tuis lacrimis umida serta dato.
  3. quamvis in cineres corpus mutaverit ignis,
  4. sentiet officium maesta favilla pium.
  5. scribere plura libet : sed vox mihi fessa loquendo
  6. dictandi vires siccaque lingua negat,
  7. accipe supremo dictum mihi forsitan ore,
  8. quod, tibi qui mittit, non habet ipse, vale.
  1. O mihi care quidem semper, sed tempore duro
  2. cognite, res postquam procubuere meae,
  3. usibus edocto si quicquam credis amico,
  4. vive tibi et longe nomina magna fuge.
  5. vive tibi, quantumque potes praelustria vita .
  6. saevum praelustri fulmen ab arce venit,
  7. nam quamquam soli possunt prodesse potentes,
  8. non prosint [*](prosit vel prodest: prosint scripsi, cf. prosunt σ ) potius, siquis [*](siquis plurimum) obesse potest.
  9. effugit hibernas demissa antemna procellas,
  10. lataque plus parvis vela timoris habent.
  11. aspicis ut summa cortex levis innatet unda,
  12. cum grave nexa simul retia mergat onus.