Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- numina vicinis habitantia sedibus, inquam,
- ‘iamque oculis numquam templa videnda meis,
- dique relinquendi, quos urbs habet alta Quirini,
- este salutati tempus in omne mihi.
- et quamquam sero clipeum post vulnera sumo,
- attamen hanc odiis exonerate fugam,
- caelestique viro, quis me deceperit error,
- dicite, pro culpa ne scelus esse putet,
- ut quod vos scitis, poenae quoque sentiat auctor.
- placato possum non miser esse deo.’
- hac prece adoravi superos ego, pluribus uxor,
- singultu medios impediente sonos,
- illa etiam ante Lares [*](Lares aras) passis adstrata capillis
- contigit extinctos [*](extinctos aeternos) ore tremente focos,
- multaque in adversos effudit verba Penates
- pro deplorato non valitura viro.
- iamque morae spatium nox praecipitata negabat,
- versaque ab axe suo Parrhasis Arctos erat.
- quid facerem? blando patriae retinebar amore,
- ultima sed iussae nox erat illa fugae.