Ab urbe condita

quod ubi consuli renuntiatum est, senatores omnium civitatium ad se vocari iussit atque iis “non nostra” inquit “magis quam vestra refert vos non rebellare, si quidem id maiore Hispanorum malo quam exercitus Romani labore semper adhuc factum est.

id ut ne fiat, uno modo arbitror caveri posse, si erit, ne possitis rebellare.

volo id quam mollissima via consequi. vos quoque in ea re consilio me adiuvate.

nullum libentius sequar, quam quod vosmet ipsi attuleritis.” tacentibus spatium se ad deliberandum dierum paucorum dare dixit.

cum revocati secundo quoque concilio tacuissent, uno die muris omnium dirutis, ad eos, qui nondum parebant, profectus, ut in quamque regionem venerat, omnes, qui circa incolebant, populos in deditionem accepit.

Segesticam tantum, gravem atque opulentam civitatem, vineis et pluteis cepit.

eo maiorem habebat difficultatem in subigendis hostibus, quam qui primi venerant in Hispaniam, quod ad illos taedio imperii Carthaginiensium Hispani deficiebant,

huic ex usurpata libertate in servitutem velut adserendi erant; et ita

sed in consule ea vis animi atque ingenii fuit, ut omnia maxima minimaque per se adiret atque ageret nec cogitaret modo imperaretque,

quae in rem essent, sed pleraque ipse per se transigeret nec in quemquam gravius severiusque quam in semet ipsum imperium exerceret,

parsimonia et vigiliis et labore cum ultimis militum certaret nec quicquam in exercitu suo praecipui praeter honorem atque haberet.