Ab urbe condita

vixque concordia sisti videbatur posse. tantum superantibus aliis ac mergentibus malis nemo tribunos aut plebem timebat; mansuetum id malum et per aliorum quietem malorum semper exoriens quiescere peregrino terrore sopitum videbatur.

at id prope unum maxime inclinatis rebus incubuit. tantus enim tribunos furor tenuit, ut non bellum, sed vanam imaginem belli ad avertendos ab legis cura plebis animos Capitolium insedisse contenderent, patriciorum hospites clientesque; si perlata lege frustra tumultuatos esse se sentiant, maiore quam venerint silentio abituros.

concilium inde legi perferendae habere avocato populo ab armis. senatum interim consules habent alio se

postquam arma poni et discedere homines ab stationibus nuntiatum est, P. Valerius collega senatum retinente se ex curia proripit, inde in templum ad tribunos venit.

“quid hoc rei est” inquit, “tribuni? Herdonii ductu et auspicio rem publicam eversuri estis? tam felix vobis corrumpendis fruit, qui servitia non commovit auctor? cum hostes supra caput sint, discedi ab armis legesque ferri placet?”

inde ad multitudinem oratione versa: “si vos urbis, Quirites, si vestri nulla cura tangit, at vos veremini deos vestros ab hostibus captos. Iuppiter optimus maximus, regina et Minerva, alii dii deaeque obsidentur; castra servorum publicos vestros penates tenent;