Historiarum Alexandri Magni

Rex deinde in contionem procedit vultu praeferens dolorem animi. Amicorum quoque maestitia expectationem haud parvam rei fecerat.

Diu rex demisso in terram vultu attonito stupentique similis stetit, tandem recepto animo: “Paene,” inquit, “milites, hominum scelere vobis ereptus sum: deum Providentia et misericordia vivo. Conspectusque vestri

Interrupit orationem militum gemitus, obortaeque sunt omnibus lacrimae. Tum rex: “Quanto,” inquit, “maiorem in animis vestris motum excitabo, cum tanti sceleris auctores ostendero! Quorum mentionem adhuc reformido et, tamquam salvi esse possint, nominibus abstineo.

Sed vincenda est memoria pristinae caritatis et coniuratio impiorum civium detegenda. Quomodo autem tantum nefas sileam? Parmenio, illa aetate, tot meis, tot parentis mei meritis devinctus, omnium nobis amicorum vetustissimus,

ducem se sceleri tanto praebuit. Minister eius Philotas Peucolaum et Demetrium et nunc Dymnum, cuius corpus aspicitis, ceterosque eiusdem amentiae in caput meum subornavit.”

Fremitus undique indignantium querentiumque tota contione obstrepebat, qualis solet esse multitudinis et maxime militaris, ubi aut studio agitur aut ira.