Historiarum Alexandri Magni

Ilium sive securitate animi sive fatigatione resolutum somnus oppresserat: quem Atarrhias torpentem adhuc occupat.

Tandem ei sopore discusso cum inicerentur catenae: “Vicit,” inquit, “bonitatem tuam, rex, inimicorum meorum acerbitas.” Nec plura elocutum capite velato in regiam adducunt.

Postero die rex edixit, omnes armati coirent. VI milia fere militum venerant, praeterea turba lixarum calonumque inpleverant regiam.

Philotan armigeri agmine suo tegebant, ne ante conspici posset a vulgo, quam rex adlocutus milites esset.

De capitalibus rebus vetusto Macedonum modo inquirebat rex, iudicabat exercitus — in pace erat vulgi —, et nihil potestas regum valebat, nisi prius valuisset auctoritas.

Igitur Dymni primum cadaver infertur plerisque, quid parasset quove casu extinctus esset, ignaris.