Poenulus

Plautus, Titus Maccius

Plautus. Plauti Comoediae, Volume 2. Leo, Friedrich, editor. Berlin: Weidmann, 1896.

  1. Nunc, pátrue, tu frugí bonae es. tené. vin ego hanc adpréndam?
Ad.
  1. An patruos est, Agorastocles, tuos hic?
Agor.
  1. Iam faxo scibis.
  2. nunc pol ego te ulciscar probe, nam faxo—mea eris sponsa.
Han.
  1. Ite in ius, ne moramini. antestare me atque duce.
Agor.
  1. Ego te antestabor, postea hanc amabo atque amplexabor.
  2. sed illúd quidem volui dícere—immo hercle díxi quod volebam.
Han.
  1. Moramini. in ius vos voco, nisi honestiust prehendi.
Ad.
  1. Quid in iús vocas nos? quid tibi debemus?
Agor.
  1. Dicet illi.
Ad.
  1. Etiam me meae latrant canes?
Agor.
  1. At tu hercle adludiato:
  2. dato mihi pro offa savium, pro ósse linguam obicito.
  3. ita hanc canem faciam tibi oleo tranquilliorem.
Han.
  1. Ite si ítis.
Ad.
  1. Quid nos fecimus tibi?
Han.
  1. Fures estis ambae.
Ad.
  1. Nosne tíbi?
Han.
  1. Vos inquam.
Agor.
  1. Atque ego scio.