Epistulae

Huc usque arcoloyia eius, immo xarrjyoQia et laciniosus contra i nos sermo protractus est. cui ego ut in epistula breuiter praeteriensque respondi, ut ex his, quae dixi, intellegat, quid tacuerim, et nouerit nos homines esse rationabile animal et prudentiam suam posse intellegere nec ita obtunsi cordis, ut instar brutorum animalium uerborum tantum sonum et non sententias audiamus.

nunc autem quaeso te, ut ueniam tribuas dolori meo; et, si superbum est respondisse, multum sit superbius accusasse. quamquam ita responderim, ut silentium potius meum indicauerim quam sermonem. quid procul pacem quaerunt et uolunt eam nobis ab aliis imperari? sint pacifici, et ilico pax sequitur. cur nomine sanctitudinis tuae contra nos pro terrore abutuntur et, cum epistula tua pacem et mansuetudinem sonet, illorum uerba duritiam comminantur?

denique quam pacificas et ad concordiam pertinentes per Isidorum presbyterum litteras nobis miseris, hinc probamus, quod illas, qui pacem uelle se iactant, reddere noluerunt. eligant itaque, quod uolunt: aut boni sumus aut mali: si boni, dimittant quiescere; si mali, quid malorum expetunt societatem? quantum ualeat humilitas, experimento didicit, qui nunc dissimulat. qui suo consilio olim disiuncta sociauit, probat se ad alterius uoluntatem nunc copulata discerpere.