Epistulae

Qu aeso te, ne generalia monita et conueniens puellari sermo personae suspicionem tibi iniuriae moueant et arbitreris me obiurgantis animo scribere, non timentis, cuius uotum est te nescire, quae metuo. tenera res in feminis fama pudicitiae est et quasi flos pulcherrimus cito ad leuem marcescit auram leuique flatu corrumpitur, maxime ubi et aetas consentit ad uitium et maritalis deest auctoritas, cuius umbra tutamen uxoris est. quid facit uidua inter familiae multitudinem, inter. ministrorum greges? quos nolo. contemnat ut famulos, sed ut uiros erubescat.

certe, si ambitiosae domus haec officia flagitant, praeficiat his senem honestis moribus, cuius honor dominae dignitas sit. scio multas clausis ad publicum foribus non caruisse infamia seruulorum, quos suspectos faciebat aut cultus inmodicus aut crassi corporis nitor aut aetas apta libidini aut ex conscientia amoris occulti securus animi tumor, qui etiam bene dissimulatus frequenter erumpit in publicum et conseruos quasi seruos despicit. hoc ex abundanti dictum sit, ut omni diligentia custodias cor tuum et caueas, quidquid de te fingi potest.