Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- quam sibi praestiteris, qua consolatus amicum
- sis ope, solandus cum simul ipse fores,
- pro quibus affirmat fore se memoremque piumque,
- sive diem videat sive tegatur humo,
- per caput ipse suum solitus iurare tuumque,
- quod scio non illi vilius esse suo.
- plena tot ac tantis referetur gratia factis,
- nec sinet ille tuos litus arare boves.
- fac modo, constanter profugum tueare: quod ille,
- qui bene te novit, non rogat, ipsa rogo.
- Annuus adsuetum dominae natalis honorem
- exigit: ite manus ad pia sacra meae.
- sic quondam festum Laërtius egerat heros
- forsan in extremo coniugis orbe diem.
- lingua favens adsit, nostrorum oblita malorum,
- quae, puto, dedidicit iam bona verba loqui;
- quaeque semel toto vestis mihi sumitur anno,
- sumatur fatis discolor alba meis;
- araque gramineo viridis de caespite fiat,
- et velet tepidos nexa corona focos.