Tristia

Ovid

Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).

  1. accipe supremo dictum mihi forsitan ore,
  2. quod, tibi qui mittit, non habet ipse, vale.
  1. O mihi care quidem semper, sed tempore duro
  2. cognite, res postquam procubuere meae,
  3. usibus edocto si quicquam credis amico,
  4. vive tibi et longe nomina magna fuge.
  5. vive tibi, quantumque potes praelustria vita .
  6. saevum praelustri fulmen ab arce venit,
  7. nam quamquam soli possunt prodesse potentes,
  8. non prosint [*](prosit vel prodest: prosint scripsi, cf. prosunt σ ) potius, siquis [*](siquis plurimum) obesse potest.
  9. effugit hibernas demissa antemna procellas,
  10. lataque plus parvis vela timoris habent.
  11. aspicis ut summa cortex levis innatet unda,
  12. cum grave nexa simul retia mergat onus.
  13. haec ego si monitor monitus prius ipse fuissem,
  14. in qua debebam forsitan urbe forem.
  15. dum tecum vixi, dum me levis aura ferebat,
  16. haec mea per placidas cumba cucurrit aquas,
  17. qui cadit in plano—vix hoc tamen evenit ipsum—
  18. sic cadit, ut tacta surgere possit humo;