Aeneid
Virgil
Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.
- semianimemque sinu germanam amplexa fovebat
- cum gemitu, atque atros siccabat veste cruores.
- Illa, graves oculos conata attollere, rursus
- deficit; infixum stridit sub pectore vulnus.
- Ter sese attollens cubitoque adnixa levavit;
- ter revoluta toro est, oculisque errantibus alto
- quaesivit caelo lucem, ingemuitque reperta.
- Tum Iuno omnipotens, longum miserata dolorem
- difficilisque obitus, Irim demisit Olympo,
- quae luctantem animam nexosque resolveret artus.
- Nam quia nec fato, merita nec morte peribat,
- sed misera ante diem, subitoque accensa furore,
- nondum illi flavum Proserpina vertice crinem
- abstulerat, Stygioque caput damnaverat Orco.
- Ergo Iris croceis per caelum roscida pennis,
- mille trahens varios adverso sole colores,
- devolat, et supra caput adstitit: Hunc ego Diti
- sacrum iussa fero, teque isto corpore solvo.
- Sic ait, et dextra crinem secat: omnis et una
- dilapsus calor, atque in ventos vita recessit.