Eclogues

Virgil

Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.

Prima Syracosio dignata est ludere versu,

nostra nec erubuit silvas habitare Thalia.

Cum canerem reges et proelia, Cynthius aurem

vellit, et admonuit: “Pastorem, Tityre, pinguis

pascere oportet ovis, deductum dicere carmen.”

Nunc ego—namque super tibi erunt, qui dicere laudes,

Vare, tuas cupiant, et tristia condere bella—

agrestem tenui meditabor arundine Musam.

Non iniussa cano: si quis tamen haec quoque, si quis

captus amore leget, te nostrae, Vare, myricae,

te nemus omne canet; nec Phoebo gratior ulla est,

quam sibi quae Vari praescripsit pagina nomen.

Pergite, Pierides! Chromis et Mnasyllos in antro

Silenum pueri somno videre iacentem,

inflatum hesterno venas, ut semper, Iaccho:

serta procul tantum capiti delapsa iacebant,

et gravis attrita pendebat cantharus ansa.

Adgressi—nam saepe senex spe carminis ambo

luserat—iniciunt ipsis ex vincula sertis:

addit se sociam, timidisque supervenit Aegle,—