De Rerum Natura
Lucretius
-
- carmine Pierio rationem exponere nostram
- et quasi musaeo dulci contingere melle;
- si tibi forte animum tali ratione tenere
- versibus in nostris possem, dum percipis omnem
- naturam rerum ac persentis utilitatem.
- Sed quoniam docui cunctarum exordia rerum
- qualia sint et quam variis distantia formis
- sponte sua volitent aeterno percita motu
- quoque modo possit res ex his quaeque creari,
- nunc agere incipiam tibi quod vehementer ad has res
- attinet esse ea quae rerum simulacra vocamus,
- quae quasi membranae vel cortex nominitandast,
- atque animi quoniam docui natura quid esset
- et quibus e rebus cum corpore compta vigeret
- quove modo distracta rediret in ordia prima,
- nunc agere incipiam tibi, quod vehementer ad has res
- attinet esse ea quae rerum simulacra vocamus,
- quod speciem ac formam similem gerit eius imago,
- cuius cumque cluet de corpore fusa vagari;
- quae quasi membranae summo de corpore rerum
- dereptae volitant ultroque citroque per auras,
- atque eadem nobis vigilantibus obvia mentes
- terrificant atque in somnis, cum saepe figuras
- contuimur miras simulacraque luce carentum,
- quae nos horrifice languentis saepe sopore
- excierunt ne forte animas Acherunte reamur
- effugere aut umbras inter vivos volitare
- neve aliquid nostri post mortem posse relinqui,
- cum corpus simul atque animi natura perempta
- in sua discessum dederint primordia quaeque.
- dico igitur rerum effigias tenuisque figuras
- mittier ab rebus summo de cortice eorum;
- id licet hinc quamvis hebeti cognoscere corde.
- Principio quoniam mittunt in rebus apertis
- corpora res multae, partim diffusa solute,
- robora ceu fumum mittunt ignesque vaporem,
- et partim contexta magis condensaque, ut olim
- cum teretis ponunt tunicas aestate cicadae,
- et vituli cum membranas de corpore summo
- nascentes mittunt, et item cum lubrica serpens
- exuit in spinis vestem; nam saepe videmus
- illorum spoliis vepres volitantibus auctas.
- quae quoniam fiunt, tenuis quoque debet imago
- ab rebus mitti summo de corpore rerum.
- nam cur illa cadant magis ab rebusque recedant
- quam quae tenvia sunt, hiscendist nulla potestas;
- praesertim cum sint in summis corpora rebus
- multa minuta, iaci quae possint ordine eodem
- quo fuerint et formai servare figuram,
- et multo citius, quanto minus indupediri
- pauca queunt et quae sunt prima fronte locata.
- nam certe iacere ac largiri multa videmus,
- non solum ex alto penitusque, ut diximus ante,
- verum de summis ipsum quoque saepe colorem.
- et volgo faciunt id lutea russaque vela
- et ferrugina, cum magnis intenta theatris
- per malos volgata trabesque trementia flutant;
- namque ibi consessum caveai supter et omnem
- scaenai speciem patrum matrumque deorsum
- inficiunt coguntque suo fluitare colore.
- et quanto circum mage sunt inclusa theatri
- moenia, tam magis haec intus perfusa lepore
- omnia conrident correpta luce diei.
- ergo lintea de summo cum corpore fucum
- mittunt, effigias quoque debent mittere tenvis
- res quaeque, ex summo quoniam iaculantur utraque.
- sunt igitur iam formarum vestigia certa,
- quae volgo volitant subtili praedita filo
- nec singillatim possunt secreta videri.
- Praeterea omnis odor fumus vapor atque aliae res
- consimiles ideo diffusae rebus abundant,
- ex alto quia dum veniunt extrinsecus ortae
- scinduntur per iter flexum, nec recta viarum
- ostia sunt, qua contendant exire coortae.
- at contra tenuis summi membrana coloris
- cum iacitur, nihil est quod eam discerpere possit,
- in promptu quoniam est in prima fronte locata.
- Postremo speculis in aqua splendoreque in omni