De Rerum Natura
Lucretius
-
- adde Heliconiadum comites; quorum unus Homerus
- sceptra potitus eadem aliis sopitus quietest.
- denique Democritum post quam matura vetustas
- admonuit memores motus languescere mentis,
- sponte sua leto caput obvius optulit ipse.
- ipse Epicurus obit decurso lumine vitae,
- qui genus humanum ingenio superavit et omnis
- restinxit stellas exortus ut aetherius sol.
- tu vero dubitabis et indignabere obire?
- mortua cui vita est prope iam vivo atque videnti,
- qui somno partem maiorem conteris aevi,
- et viligans stertis nec somnia cernere cessas
- sollicitamque geris cassa formidine mentem
- nec reperire potes tibi quid sit saepe mali, cum
- ebrius urgeris multis miser undique curis
- atque animo incerto fluitans errore vagaris.'
- Si possent homines, proinde ac sentire videntur
- pondus inesse animo, quod se gravitate fatiget,
- e quibus id fiat causis quoque noscere et unde
- tanta mali tam quam moles in pectore constet,
- haut ita vitam agerent, ut nunc plerumque videmus
- quid sibi quisque velit nescire et quaerere semper,
- commutare locum, quasi onus deponere possit.
- exit saepe foras magnis ex aedibus ille,
- esse domi quem pertaesumst, subitoque revertit,
- quippe foris nihilo melius qui sentiat esse.
- currit agens mannos ad villam praecipitanter
- auxilium tectis quasi ferre ardentibus instans;
- oscitat extemplo, tetigit cum limina villae,
- aut abit in somnum gravis atque oblivia quaerit,
- aut etiam properans urbem petit atque revisit.
- hoc se quisque modo fugit, at quem scilicet, ut fit,
- effugere haut potis est: ingratius haeret et odit
- propterea, morbi quia causam non tenet aeger;
- quam bene si videat, iam rebus quisque relictis
- naturam primum studeat cognoscere rerum,
- temporis aeterni quoniam, non unius horae,
- ambigitur status, in quo sit mortalibus omnis
- aetas, post mortem quae restat cumque manendo.
- Denique tanto opere in dubiis trepidare periclis
- quae mala nos subigit vitai tanta cupido?
- certe equidem finis vitae mortalibus adstat
- nec devitari letum pote, quin obeamus.
- praeterea versamur ibidem atque insumus usque
- nec nova vivendo procuditur ulla voluptas;
- sed dum abest quod avemus, id exsuperare videtur
- cetera; post aliud, cum contigit illud, avemus
- et sitis aequa tenet vitai semper hiantis.
- posteraque in dubiost fortunam quam vehat aetas,
- quidve ferat nobis casus quive exitus instet.
- nec prorsum vitam ducendo demimus hilum
- tempore de mortis nec delibare valemus,
- quo minus esse diu possimus forte perempti.
- proinde licet quod vis vivendo condere saecla,
- mors aeterna tamen nihilo minus illa manebit,
- nec minus ille diu iam non erit, ex hodierno
- lumine qui finem vitai fecit, et ille,
- mensibus atque annis qui multis occidit ante.
- Avia Pieridum peragro loca nullius ante
- trita solo. iuvat integros accedere fontis
- atque haurire, iuvatque novos decerpere flores
- insignemque meo capiti petere inde coronam,
- unde prius nulli velarint tempora musae;
- primum quod magnis doceo de rebus et artis
- religionum animum nodis exsolvere pergo,
- deinde quod obscura de re tam lucida pango
- carmina musaeo contingens cuncta lepore.
- id quoque enim non ab nulla ratione videtur;
- nam vel uti pueris absinthia taetra medentes
- cum dare conantur, prius oras pocula circum
- contingunt mellis dulci flavoque liquore,
- ut puerorum aetas inprovida ludificetur
- labrorum tenus, interea perpotet amarum
- absinthi laticem deceptaque non capiatur,
- sed potius tali facto recreata valescat,
- sic ego nunc, quoniam haec ratio plerumque videtur
- tristior esse quibus non est tractata, retroque
- volgus abhorret ab hac, volui tibi suaviloquenti