Chronica

uerumtamen ea tempestate Arriani perfidiam suam occultabant: non ausi palam erroris sui dogmata praedicare catholicos se gerebant, nihil sibi prius agendum rati quam [*]( 1 constantio P : Constantino b 4 qui etiam scripsi: quia etiam P II probatur P: probabatur b 7 Vrsacius de Prato 14 fidei P: fidei esse b 17 fuerit P 20 ut P: quod b II fuisse P 21 quam ininste Marcellus malebat de Prato 22 haereticuB esse b 23 assator P 26 miBcnnt P II fofotini P 28 imperitorum de Prato : imperatorum Pb II prostruentes corr. 1 m. in pstruentes P 31 non P: nec malebat de Prato )

sed pars episcoporum, quae Arrios sequebatur, damnationem. Athanasii cupitam accepit: pars coacti metu et factione studia partium concesserant: pauci, quibus fides cara et ueritas potior erat, iniustum iudicium non receperunt: inter quos Paulinus, episcopus Treuerorum, oblata sibi epistola ita subscripsisse traditur, se in Photini atque Marcelli damnationem praebere consensum, de Athanasio non probare.

Tum uero Arriani, ubi doli parum processerant, ui agere decernunt. nam quidlibet audere atque agere facile erat regis amicitia subnixis, quem sibi prauis adulationibus deuinxerant. quin etiam ex consensione multorum inexpugnabiles erant:

nam . omnes fere duarum Pannoniarum episcopi multique Orientalium ac tota Asia in perfidia eorum coniurauerant.

sed principes mali istius habebantur a Singiduno Yrsatins, Valens a Mursa, Heraclia Theodorus, Stephanus Antiochenus, Acatius a Caesarea, Menofantus Epheso, Georgius Laodicia, Narcissus a Neronopoli.

hi ita palatium occupauerant, ut nihil sine eorum nutu ageret imperator, obnoxius quidem omnibus, sed praecipue Valenti deditus.