de Vita Beata

Itaque quod unum habebant in malis bonum perdunt, peccandi verecundiam. Laudant enim ea, quibus erubescebant, et vitio gloriantur; ideoque ne resurgere quidem adulescentiae[*]( adulescentiae A : erubescentiae Madvig: displicentiae Gertz. ) licet, cum honestus turpi desidiae titulus accessit. Hoc est cur ista voluptatis laudatio perniciosa sit, quia honesta praecepta intra latent, quod corrumpit apparet.

In ea quidem ipse sententia sum—invitis hoc nostris popularibus dicam—sancta Epicurum et recta praecipere et, si propius accesseris, tristia ; voluptas enim illa ad parvum et exile revocatur et, quam nos virtuti legem dicimus, eam ille dicit voluptati : iubet illam parere naturae. Parum est autem luxuriae quod naturae satis est. Quid ergo est ?

Ille, quisquis desidiosum otium et gulae ac libidinis vices felicitatem vocat, bonum malae rei quaerit auctorem et, cum illo venit blando nomine inductus, sequitur voluptatem non quam audit, sed quam attulit, et vitia sua cum coepit putare similia praeceptis, indulget illis non timide, nec obscure luxuriatur sed iam inde aperto capite. Itaque non dicam, quod plerique nostrorum, sectam Epicuri flagitiorum magistram esse, sed illud dico : male audit, infamis est, et immerito.

Frons eius ipsa dat locum fabulae et ad malam spem inritat. Hoc tale est, quale vir fortis stolam indutus ; constat tibi pudicitia, virilitas salva est, nulli corpus tuum turpi patientiae vacat, sed in manu tympanum est ! Titulus itaque honestus eligatur et inscriptio ipsa excitans animum ; quae stat, ad eam[*]( stat ad eam Bourgery : statim A : Hermes after Reitzenstein supplies quae stat, corpori adulatur invitavitque, before quae statim. ) venerunt vitia.