de Ira

Nihil est simultatibus gravius, has ira conciliat ; nihil est bello funestius, in hoc potentium ira prorumpit ; ceterum etiam illa plebeia ira et privata inerme et sine viribus bellum est. Praeterea ira, ut seponamus, quae mox secutura sunt, damna, insidias, perpetuam ex certaminibus mutuis sollicitudinem, dat poenas dum exigit; naturam hominis eiurat : illa in amorem hortatur, haec in odium ; illa prodesse iubet, haec nocere.

Adice quod, cum indignatio eius a nimio sui suspectu veniat et animosa videatur, pusilla est et angusta ; nemo enim non eo, a quo se contemptum iudicat, minor est. At ille ingens animus et verus aestimator sui non vindicat iniuriam, quia non sentit.

Ut tela a duro resiliunt et cum dolore caedentis solida feriuntur, ita nulla magnum animum iniuria ad sensum sui adducit, fragilior eo quod petit. Quanto pulchrius velut nulli penetrabilem telo omnis iniurias contumeliasque respuere! Ultio doloris confessio est ; non est magnus animus, quem incurvat iniuria.

Nullum est argumentum magnitudinis certius quam nihil posse quo instigeris accidere. Pars superior mundi et ordinatior ac propinqua sideribus nec in nubem cogitur nec in tempestatem impellitur nec versatur in turbinem; omni tumultu caret, inferiora fulminantur. Eodem modo sublimis animus, quietus semper et in statione tranquilla conlocatus, omnia infra [*]( infra inferior MSS. : intra AL. ) se premens, quibus ira contrahitur, modestus et venerabilis est et dispositus ; quorum nihil invenies in irato.

Quis enim traditus dolori et furens non primam reiecit verecundiam ? Quis impetu turbidus et in aliquem ruens non quidquid in se venerandi habuit abiecit ? Cui officiorum numerus aut ordo constitit incitato ? Quis linguae temperavit ? Quis ullam partem corporis tenuit ?