de Ira

Nec ulla res magis proderit quam cogitatio mortalitatis. Sibi quisque atque alteri dicat : " Quid iuvat tamquam in aeternum genitos iras indicere et brevissimam aetatem dissipare ? Quid iuvat dies, quos in voluptatem honestam impendere licet, in dolorem alicuius tormentumque transferre ? Non capiunt res istae iacturam nec tempus vacat perdere.

Quid ruimus in pugnam ? Quid certamina nobis arcessimus ? Quid imbecillitatis obliti ingentia odia suscipimus et ad frangendum fragiles consurgimus ? Iam istas inimicitias, quas implacabili gerimus animo,

Quid tumultuamur et vitam seditiosi conturbamus ? Stat supra caput fatum et pereuntis dies imputat propiusque ac propius accedit; istud tempus, quod alienae destinas morti, fortasse circa tuam est."

Quin potius vitam brevem colligis placidamque et tibi et ceteris praestas ? Quin potius amabilem te, dum vivis, omnibus, desiderabilem, cum excesseris, reddis ? Quid illum nimis ex alto tecum agentem detrahere cupis ? Quid illum oblatrantem tibi, humilem quidem et contemptum, sed superioribus acidum ac molestum exterere viribus tuis temptas ? Quid servo, quid domino, quid regi, quid clienti tuo irasceris ? Sustine paulum ; venit ecce mors quae vos pares faciat.