de Ira

Respondisse tibi servum indignans libertumque et uxorem et clientem ; deinde idem de re publica libertatem sublatam quereris, quam domi sustulisti. Rursus, si tacuit interrogatus, contumaciam vocas. Et loquatur et taceat et rideat !

" Coram domino ? " inquis. Immo coram patre familiae. Quid clamas ? Quid vociferans ? Quid flagella media cena petis, quod servi loquuntur, quod non eodem loco turba contionis est, silentium solitudinis ?

In hoc habes aures, ut non modulata tantum et mollia et ex dulci tracta compositaque accipiant ; et risum audias oportet et fletum, et blanditias et lites, et prospera et tristia, et hominum voces et fremitus animalium latratusque. Quid miser expavescis ad clamorem servi, ad tinnitum aeris aut ianuae impulsum ? Cum tam delicatus fueris, tonitrua audienda sunt.

Hoc, quod de auribus dictum est, transfer ad oculos, qui non minus fastidio laborant, si male instituti sunt. Macula offenduntur et sordibus et argento parum splendido et stagno non ad solum perlucente.

Hi nempe oculi, qui non ferunt nisi varium ac recenti cura nitens marmor, qui mensam nisi crebris distinctam venis, qui nolunt domi nisi auro pretiosiora calcari, aequissimo animo foris et scabras lutosasque semitas spectant et maiorem partem occurrentium squalidam, parietes insularum exesos, rimosos, inaequales. Quid ergo aliud est, quod illos in publico non offendat, domi moveat, quam opinio illic aequa et patiens, domi morosa et querula ?