de Ira

Nulli ad aliena respicienti sua placent. Inde diis quoque irascimur, quod aliquis nos antecedat, obliti quantum hominum retro sit, et paucis invidentem quantum sequatur a tergo ingentis invidiae. Tanta tamen importunitas hominum est, ut, quamvis multum acceperint, iniuriae loco sit plus accipere potuisse.

" Dedit mihi praeturam, sed consulatum speraveram ; dedit duodecim fasces, sed non fecit ordinarium consulem ; a me numerari voluit annum, sed deest mihi ad sacerdotium ; cooptatus in collegium sum, sed cur in unum ? Consummavit dignitatem meam, sed patrimonio nihil contulit; ea dedit mihi, quae debebat alicui dare, de suo nihil protulit." Age potius gratias pro his, quae accepisti;

reliqua expecta et nondum plenum esse te gaude ;

Aliud in alio nos deterreat. Quibusdam timeamus irasci, quibusdam vereamur, quibusdam fastidiamus. Magnam rem sine dubio fecerimus, si servulum infelicem in ergastulum miserimus ! Quid properamus verberare statim, crura protinus frangere ? Non peribit potestas ista, si differetur.

Sine id tempus veniat, quo ipsi iubeamus ; nunc ex imperio irae loquemur ; cum illa abierit, tunc videbimus, quanto ista lis aestumanda sit. In hoc enim praecipue fallimur ; ad ferrum venimus, ad capitalia supplicia, et vinculis, carcere, fame vindicamus rem castigandam flagris levioribus.