de Ira

In primis, inquam, finibus hostis arcendus est ; nam cum intravit et portis se intulit, modum a captivis non accipit. Neque enim sepositus est animus et extrinsecus speculatur adfectus, ut illos non patiatur ultra quam oportet procedere, sed in adfectum ipse mutatur ideoque non potest utilem illam vim et salutarem proditam iam infirmatamque revocare.

Non enim, ut dixi, separatas ista sedes suas diductasque habent, sed affectus et ratio in melius peiusque mutatio animi est. Quomodo ergo ratio occupata et oppressa vitiis resurget, quae irae cessit ? Aut quemadmodum ex confusione se liberabit, in qua peiorum mixtura praevaluit ? " Sed quidam," inquit, " in ira se continent.

" Utrum ergo ita ut nihil faciant eorum quae ira dictat an ut aliquid ? Si nihil faciunt, apparet non esse ad actiones rerum necessariam iram, quam vos, quasi fortius aliquid ratione haberet, advocabatis.

Denique interrogo : valentior est quam ratio an infirmior ? Si valentior, quomodo illi modum ratio poterit imponere, cum parere nisi imbecilliora non soleant ? Si infirmior est, sine hac per se ad rerum effectus sufficit ratio nec desiderat inbecillioris auxilium. " At irati quidam constant sibi et se continent.

"