De Incarnatione Domini Contra Nestorum

et quid postremo? omnia, inquit, pacificans per sanguinem crucis eius, siue quae in caelis I sunt siue quae in terris. manifestauit utique apertissime. de quo diceret, quem primogenitum ex mortuis nominasset., numquid enim per uerbi aut spiritus sanguinem reconciliata, ac pacificata sunt omnia? non utique. neque enim in naturam -1 [*]( 3 uita N] ad uitam M creat pv geoerat pv, 4 generatio M 9 isrf N israel Mp 10 inuisibilis M: inuisibilem Npc 12 et om. M dicetur M ac] aut M 13 addetur M 14 in omnibus om. Mv 16 reconciliari p omnia. et in ipso pacificare M 17 caelis sunt sius M 18 primatu M 19 primatum N1M principatu p 20 quod] ut M 21 ex mortuis ... 22 unigenitus om. p 22 dei et uerbum M 23 nniuersa Mpav 25 omnia|nia N 27 terra Mv )

et ideo pulchre ac mirabiliter ab ipso unigenito filio dei usque ad unitum filio dei filium hominis praedicatio apostolica descendit, ut, sicut ipse rerum ordo, ita etiam doctrinae sermo decurreret, ita cuncta inseparabili conexione et quasi quodam ponte continuans, ut sine ulla penitus diuisione et interuallo eum, quem in principio mundi legeres, in fine temporis inuenires, neque ulla omnino distractione impiae discissionis admissa unum in carne atque in spiritu filium dei crederes, cum ita apostolicum magisterium deum pariter atque hominem per sacramentum corporeae natiuitatis unisset, ut eundem tibi reconciliantem in cruce omnia demonstraret, quem ante exordium mundi imaginem dei inuisibilis praedicasset.

Quod quidem quamuis apostoli dictum sit, tamen doctrina domini est. idem enim hoc in apostolo ad Christianos, qui consimile illud in euangelio ad Iudaeos per se locutus est dicens: nunc autem quaeritis me interficere hominem, qui ueritatem uobis locutus sum, quam audiui a deo. neque enim ego a me ipso ueni, sed ille me misit, et deum utique se et hominem indicans: hominem in hoc quod hominem esse se praedicat, deum in hoc quod se missum esse [*]( 25] loh. 8, 40 et 42. ) [*]( ^ 2 aliter p 3 idem in superioribus M 5 ab om. M 9 pulcre p 10 filium dei filio hominis M 12 connexione M 13 quondam N* poenitus N 15 fini Nl ullo pl 16 discessionis Nv: cf. III, 7,2. V,4,3 ammissa Nl atque alium in Mv 18 natiui|tis p 22 quamuis om. M 24 per se locutus] plocutus M 27 ego om. p ipso om. M uenio M 28 esse indicans Mt, hominem in hoc quod om. M 29 se ante praedicat om. M praedicabat p se post quod om. M missum se v )

apud eum enim necesse est fuerit a quo uenerat et ab eo uenerat a quo se missum esse dicebat. unde etiam illud fuit quod dicentibus ad se Iudaeis: quinquaginta annos nondum habes, et Abraham uidisti? connenientissimas. aeternitatis ac maiestatis suae uoce respondit dicens: amen amen dico uobis, priusquam Abraham fieret, eg??? sum. quaero ergo, cuius dictum hoc uelis esse? Christi utique absque dubio. et quomodo, qui natus recenti tempore fuerat, ante Abraham se esse dicebat? per illud scilicet cui unitus erat penitus uerbum dei, ut intellegerent omnes quanta esset Christi ac dei unitas, cum, quidquid deus in Christo diceret, totum iam uniti diuinitas uindicaret.

bene autem conscius aeternitatis suae illa in corpore tunc Iudaeis uoce respondit, qua quondam Moysi locutus fuerat in spiritu. hic enim ait: priusquam Abraham fieret, ego sum, Moysi autem: ego sum qui sum. admirabili utique diuinae naturae aeternitatem sermonis magnificentia praedicauit, quia nihil de deo tam conueniens dici potest quam ut semper esse dicatur, quia esse nec praeteriti initium nec futuri terminum habet. et ideo apertissime hoc de aeterni dei natura dicitur quod aeternitati optime coaptatur.