De Incarnatione Domini Contra Nestorum

et hac intellegentia uerbum caro factum sit, non ut conuersione aut mutabilitate aliqua coeperit esse quod non erat, sed ut potentia diuinae dispensationis uerbum patris numquam a patre discedens homo proprie fieri dignaretur, incarnatusque sit unigenitus secreto illo mysterio quo ipse nouit (nostrum namque est credere, illius nosse): ac sic ipse deus uerbum totum suscipiens quod est hominis homo sit, et adsumptus homo totum accipiendo quod dei est aliud quam deus esse non possit, non tamen, quia incarnatus dicitur et inmixtus, diminutio eius sit accipienda substantiae.

rnouit deus sine sui corruptione misceri et tamen in ueritate misceri, et ita suscipere, ut nihil ei crescat augmenti, sicut se ipsum totum nouit infundere, ut nihil ei accidat detrimenti. non ergo ad intellegentiam inbecillitatis nostrae secundum experimentorum uisibilia documenta facientes coniecturam de aequalibus se inuicem ingredientibus creaturis putemus deum hominemque commixtum et tali confusione carnis et uerbi quasi aliquod corpus effectum.

absit ita credere, ut conflatili quodammodo genere duas naturas in unam redactas arbitremur esse substantiam; huiusmodi enim commixtio partis utriusque corruptio est. deus enim, qui capabilis, non capax est, penetrans, non penetrabilis, implens, non implebilis, qui ubique simul totus est et ubique diffusus est. per infusionem potentiae suae misericorditer naturae est mixtus humanae.