De consolatione philosophiae

Quare nulla est humanis consiliis actionibusque libertas, quas divina mens sine falsitatis errore cuncta prospiciens ad unum alligat et constringit eventum.

Quo semel recepto quantus occasus humanarum rerum consequatur, liquet.

Frustra enim bonis malisque praemia, poenaeve proponuntur, quae nullus meruit liber ac voluntarius motus animorum.

Idque omnium videbitur iniquissimum, quod nunc aequissimum iudicatur, vel puniri improbos vel remunerari probos, quos ad alterutrum non propria mittit voluntas, sed futuri cogit certa, necessitas. Nec vitia, igitur nec virtut.

es quicquam fuerint, sed omnium meritorum potius mixta. atque indiscreta. confusio, quoque nihil sceleratius excogitari potest, cum ex providentia rerum omnis ordo ducatur nihilque consiliis liceat humanis, St, ut vitia, quoque nostra ad bonorum omnium referantur auctorem.

Igitur nec sperandi aliquid nec deprecandi ulla ratio est; quid enim vel speret quisque vel etiam deprecetur, quando optanda omnia. series indeflexa conectit?

Auferetur igitur unicum illud inter homines deumque : commercium sperandi scilicet ac deprecandi, si quidem iustae humilitatis pretio inaestimabilem vicem divinae gratiae promeremur, qui solus modus est, quo cum deo colloqui [*]( 3 Hor. Sat. II 5,59; cf-. Cic. Nat. deor. I 70 ) [*]( -1 fert P difFert Bentley (ad Horat.) 2 ridienlo om. P )[*](PTLVDKE) [*]( I? futura P 24 esset Schepss potest P 29 praeconio P 30 pro- Oteremnr (emur in f<M.) T promereremar Schepss ) [*]( LXVn. Boethtas, Cone. (Weinberger.) ) [*]( 8 )

Quae si recepta. futurorum necessitate nihil virium habere

credantur, quid erit, quo summo illi rerum principi conecti atque adhaerere possimus? Quare necesse erit humanum genus, uti paulo ante cantabas, dissaeptum atque disiunctum suo fonte fatiscere.