De consolatione philosophiae

Boethius

Boethius. Anicii Manlii Severini Boethii Philosophiae Consolationis (Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum, Volume 67). Weinberger, Wilhelm, editor. Vienna, Leipzig: Hoelder-Pichler Tempsky, Akademische Verlags Gesellschaft, 1934.

  1. et, quae motu concitat ire,
  2. sistit retrahens ac vaga firmat;
  3. nam nisi rectos revocans itus
  4. flexos iterum cogat in orbes,
  5. quae nunc stabilis continet ordo,
  6. dissaepta suo fonte fatiscant.
  7. Hic est cunctis communis amor
  8. repetuntque boni fine teneri, [*]((45))
    9. [*]( .1 Yerg. Ecl. 8,17: diem .. age Lucifer almum 4 Georg. III 223: ignotis exsulat oris 17 Maxim.5,112: quidquid toto spirat in orbe )[*]( ..b pugnantia vitiosum censet Z. Mueller 11 ius de 2x hisdem rel. )[*](PTLVDK )[*](iisdem Yulpius isdem Peip. 16 proferat r\' 18 anfer*t TE\' offert P 19 sappraema P 24 irae JP 27 urbes PZ\', w< pt<!. V1, D )
    104
  9. quia non aliter durare queant,
  10. nisi converso rursus amore
  11. refluant causae, quae dedit esse.

Iamne igitur vides, quid haec omnia, quae diximus,

consequatur? — Quidnam? inquam. — Omnem, inquit, bonam prorsus esse fortunam.

— Et qui id, inquam, fieri potest? — Attende, inquit. Cum omnis fortuna vel iucunda. -vel aspera, tum remunerandi exercendive bonos, tum puniendi corrigendive improbos causa deferatur, omnis bona,

quam vel iustam constat esse vel utilem. — Nimis quidem, inquam, vera ratio et, si quam paulo ante docuisti providentiam fatumve considerem firmis viribus nixa sententia.