De consolatione philosophiae

Boethius

Boethius. Anicii Manlii Severini Boethii Philosophiae Consolationis (Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum, Volume 67). Weinberger, Wilhelm, editor. Vienna, Leipzig: Hoelder-Pichler Tempsky, Akademische Verlags Gesellschaft, 1934.

Sed dignitates honorabilem reverendumque, cui provenerint, reddunt.

Num vis ea est magistratibus, ut utentium mentibus virtutes inserant, vitia depellant? Atqui non fugare, sed inlustrare potius nequitiam solent, quo fit, ut indignemur eas saepe nequissimis hominibus contigisse; unde Catullus licet in curuli Nonium sedentem strumam [*]( 20 cf. Hor. Epod. 8, 14: onusta bacis 29 Catull. 52,2: sella in curtili struma Nonius sedet Plin. N. h. XXXTII 81) ) [*]((P) FCLV(D)KE) [*](2 id om. VE 3 eo del. P posset Par. 15090, Vind. 13 <non> expletur F2 VaU. 16 possunt indigo W Peip. 20 verba inde ab oneretque usque ad offiicio 53,24) excideruflt in D 22 deserit FW Peip. deserat F1 (ovr1 b ἐϰϕύγοι Plan.), cf. Eng. )

53
tamen appellat.

Videsne, quantum malis dedecus adiciant dignitates? Atqui minus eorum patebit indignitas, si nullis honoribus inclarescant.

Tu quoque num tandem tot putares adduci potuisti, ut cum Decorato gerere magistratum putares, cum in eo mentem nequissimi scurrae delatorisque respiceres?

Non enim possumus ob honores reverentia dignos iudicare, quos ipsis honoribus iudicamus indignos.

At si quem sapientia praeditum videres, num posses eum --vel reverentia vel ea, qua est praeditus, sapientia non dignum putare? — Minime.