De consolatione philosophiae

Non tam vero certus naturae ordo procederet nec tam dispositos motus locis, temporibus, efficientia, spatiis, qualitatibus explicarent, nisi unus esset, qui has mutationum [*]( 9 Phaed. 76a 16sq. v. supra 18,7 19 v. 60, 19sq. 20 v. 18,6sq.; 63,17.6sq.v.supra18,719t1.60,19sq.2011.18,61>1}.; ) [*]( 18 inscientiam P (glossa in V) 20 (a) deo Met. minime s. a )[*](TTL VDKE) [*]( nemini T2 E2 28 praecederet T1 30 eipliearet VAur. E )

varietates manens ipse disponeret. Hoc quicquid est, quo condita manent atque agitantur, usitato cunctis vocabulo deum nomino.

Tum illa: Cum haec, inquit, ita sentias, parvam mihi

restare operam puto, ut felicitatis compos patriam sospes revisas. Sed, quae proposuimus, intueamur. Nonne in um-

titudine sufficientiam numeravimus deumque beatitudinem ipsam esse consensimus? — Ita quidem. —■ Et ad mundum igitur, inquit, regendum nullis extrinsecus amminiculis? indigebit;

alioquin si quo egeat, plenam sufficientiam non habebit.

— Id, inquam, ita est necessarium. — Per se igitur solum cuncta disponit? — Negari, inquam. nequit. — Atqui deus ipsum bonum esse monstratus est.

— Memini, inquam. — Per bonum igitur cuncta disponit, si quidem per se regit omnia, quem bonum esse consensimus, et hic est

veluti quidam clavus atque gubernaculum, quo mundana machina stabilis atque incorrupta servatur. — Vehementer