De consolatione philosophiae

Quoniam igitur, quae sit imperfecti, quae etiam perfecti boni forma, vidisti, nunc demonstrandum reor.

quonam haec felicitatis perfectio constituta sit. In quo illud primum arbitror inquirendum, an aliquod huius modi bonum. quale paulo ante definisti, in rerum natura possit

exsistere, ne nos praeter rei subiectae veritatem cassa cogitationis imago decipiat. Sed quin exsistat sitque hoc veluti quit.lam omnium fons bonorum, negari nequit: omne enim.

quod imperfectum esse dicitur. id imminutione perfecti imperfectum esse perhibetur. Quo fit, ut, si in quolibet genere imperfectum quid esse videatur, in eo perfectum quoque aliquid esse necesse sit; etenim perfectione sublata; unde illud. quod imperfectum perhibetur. exstiterit. ne fingi [*]( 10 Mart Cap. 74. 18 (49, 4 : Da, pater, aetherios mentem couscendere coetus 11 Eucler. ( Anth. Lat. ed. Riese 789) 8: qua luce reperta 15aq. cf. Plat. Leg. 7l5e: d .. ϑεὸς .. dQxnv re xal τελευτὴν ϰαι ftica Tciiv ο̃ντων άπάντωνε̎χων adfert Plut Ex. 601bf; Apoc. 1,8: ego sum A et Ω, principium et finis. De vectore Klinener 5ssq. 21 v. 63,5 ) [*](PTLVDKE) [*](14 micat unamque T1L1V )

Neque enim ab deminutis inconsummatisque natura rerum cepit exordium, sed ab integris absolutisque procedens in haec extrema atque effeta dilabitur.

Quodsi, uti paulo ante monstravimus, est quaedam boni fragilis imperfecta felicitas, esse aliquam solidam perfectamque non potest dubitari. — Firmissime, inquam, verissimeque conclusum est. —

Quo vero, inquit, habitet, ita considera. Deum, rerum omnium principem, bonum esse communis humanorum conceptio probat animorum; nam cum nihil deo melius excogitari queat, id, quo melius nihil est. bonum esse quis dubitet?

Ita vero bonum esse deum ratio demonstrat, ut perfectum quoque in eo bonum esse convincat.