De consolatione philosophiae

Boethius

Boethius. Anicii Manlii Severini Boethii Philosophiae Consolationis (Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum, Volume 67). Weinberger, Wilhelm, editor. Vienna, Leipzig: Hoelder-Pichler Tempsky, Akademische Verlags Gesellschaft, 1934.

  1. spiret insanum nebulosus Auster,
  2. iam spinis abeat decus.
  3. Saepe tranquillo radiat sereno
  4. immotis mare fluctibus,
  5. saepe ferventes Aquilo procellas
  6. verso concitat aequore.
  7. Rara si constat sua forma mundo,
  8. si tantas variat vices,
  9. crede fortunis hominum caducis,
  10. bonis crede fugacibus!
  11. Constat aeterna positumque lege est,
  12. ut constet genitum nihil
    13. [*]( da cf. Stob. IV 34, 67 i Clitomachi Consal., quam Carthagine patria deleta ad populares scripsit, r. Cic. Tusc. III54 : ούδέv τωv ἀvϑϱωπίvωv βέβαιοv, ἂλλἀ πάvταϕέϱετai tcooa Tivt παϱαλόyω )[*]( P13 poli Wakefield ad Lucr. II143 15 habentes P aJ habeat)[*](PILVKE )[*](PT122 iam motis P 28 donis T* proboad Kluss., Schepss . )
    28

Tum ego: Vera, inquam, commemoras, o virtutum

omnium nutrix, nec infitiari possum prosperitatis meae velocissimum cursum. Sed hoc est, quod recolentem venementius coquit;

nam in omni adversitate fortunae infelicissimum est genus infortunii fuisse felicem. — Sed quod tu, inquit, falsae opinionis supplicium luas, id rebus iure imputare non possis. Nam si te hoc inane nomen fortuitae

felicitatis movet, quam pluribus maximisque abundes, , mecum reputes licet. Igitur si, quod in omni fortunae tuae censu pretiosissimum possidebas, id tibi divinitus inlaesum

adhuc inviolatumque servatur, poterisne meliora quaeque, retinens de infortunio iure causari? Atqui viget incolumis illud pretiosissimum generis humani decus Symmachus socer et — quod vitae pretio non segnis emeres — vir totus

ex sapientia virtutibusque factus suarum securus tuis ingemescit iniuriis. Vivit uxor ingenio modesta, pudicitia pudore praecellens et, ut omnes eius dotes breviter includam, patri similis, vivit, inquam, tibique tantum vitae huius exosa spiritum servat, quoque uno felicitatem minui

tuam vel ipsa concesserim, tui desiderio lacrimis ac dolore tabescit. Quid dicam liberos consulares, quorum iam ut in

id aetatis pueris vel paterni vel aviti specimen elucet ingenii? Cum igitur praecipua sit mortalibus vitae cura retinendae, o te, si tua bona cognoscas, felicem, cui suppetunt etiam nunc, quae vita nemo dubitat esse cariora.