De consolatione philosophiae

Boethius

Boethius. Anicii Manlii Severini Boethii Philosophiae Consolationis (Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum, Volume 67). Weinberger, Wilhelm, editor. Vienna, Leipzig: Hoelder-Pichler Tempsky, Akademische Verlags Gesellschaft, 1934.

Etenim finitis ad se invicem fuerit quaedam, infiniti vero atque finiti nulla umquam poterit esse collatio.

Ita fit, ut quamlibet prolixi temporis fama, si cum inexhausta aeternitate cogitetur. non parva, sed plane nulla esse videatur.

Vos autem nisi ad Populares auras inanesque rumores recte facere nescitis et [*]( 1 cf. Usener, Gott. Anz. 1892, 388 (Cic. fragm. in schol. ad Luc. II 375 serv.) 9 Cic. Rep. VI 25: oblivione posteritatis exstinguitur lOHor. Epist. II 2,118 Ipremit ... vetustas) 13sqq. Plut. Apoll. 11 le. 17 e: d μαϰρότατος ploç ὀλίγος ἐστὶxal στιγμαι̃ος npdi τὸν ἄπειρον °\' cf. Cic. Hort. 25/35 ( annoram, quos in fastis habemns, msgnns 190* complectitur). Rep. VI 2k Tac. Dial. 16. Usener 1.1.392. Plasberg 63. Dienel 7,11. Rand 12, 1 Macrobio (Somn. IIII. 13) collato Boethium aliam rationem inire potuisse disputat ) [*](1 quidquid Pl quid quod in ras. V s. s. s. e (scilicet est; quid est )[*](PFCLVDKE) [*]( quod W Peip., cf. Usener p. 402 5 pexvulgata codd. quidam Obb. 10 quem cum PIVl 13 ad om.L2W1 Prip. aeteniitates P 15 decem aut a Boethio aut a librario pro duodecim positum esse dicit Vsener 19 nec FCV Peip. 20 (in) infin. P 24 aures FLK ut nd. F1 )

42
relicta conscientiae virtutisque praestantia de alienis.

praemia sermunculis postulatis. Accipe in huius modi arrogantiae levitate quam festive aliquis illuserit; nam cum quidam adortus esset hominem contumeliis, qui non ad verae virtutis usum, sed ad superbam gloriam falsum sibi philosophi nomen induerat, adiecissetque iam se sciturum, an ille philosophus esset, si quidem inlatas iniurias leniter patienterque tolerasset, ille patientiam paulisper assumpsit acceptaque contumelia velut insultans: \'Tam

tandem\', inquit, \'intellegis me esse philosophum?\' Tum ille nimium mordaciter: \'Intellexeram\', inquit, \'si tacuisses . Quid autem est, quod ad praecipuos viros — de his enim sermo est —, qui virtute gloriam petunt, quid, inquam, est, quod

ad hos de fama post resolutum morte suprema corpus attineat? Nam si, quod nostrae rationes credi vetant, toti

moriuntur homines, nulla est omnino gloria, cum is, cuius ea esse dicitur, non exstet omnino. Sin vero bene sibi mens conscia terreno carcere resoluta caelum libera petit, nonne omne terrenum negotium spernat, quae se caelo fruens terrenis gaudet exemptam?

  1. Quicumque solam mente praecipiti petit
  2. summumque credit gloriam,
  3. late patentes aetheris cernat plagas
  4. artumque terrarum situm;
    5. [*]( 12 cf. Plut. De vito pud. 532f: τὴν γὰρ σιωπὴν d μὲν Εὐριπίδης (fr.977, cf. Men. Mon. 222) ϕησὶ τοι̃ςσοϕοι̃ς ἀπόϰρισιν εἰ̃ναι. Prov. 11,12: vir prudens tacebit. 17, 28; Eccli. 20, 5, 6, 7. Macrob. Sat. VII 1.11: philosophus non minus tacendo quam loquendo philosophatur. Praeclater Herm. XLII 1907,159. Achelis, Philol. LXXIII 470 15 cf. PInt. A 611 d: ὡς οὐδὲν οὐδαμη̩̃ τω̣̄ διαλυϑέντι xaxdv οὐδὲ λυπηρόν ἐστιν - • ϰωλύέι at πιστεύειν d πάτριος Xoyog xal τὰ μυστιϰὰ σὐμβολα τω̃ν negl xbv Διόνυσον ὀργιασμω̃ν; Epicur. fr. 502a 18 Plat. Phacdo 67c: zijv ψυχὴν ... ἐϰλυομένην ὥσπερ [Ix] δεσμω̃ν ix TOV σω̇ματος )[*](PFCL VDKE)[*](4 adhortus P adorsus W Peip., in mg. V 18 soluta D1 W Peip. 19 spernet F1 LV2 spernit W, ut vid. C et (s. s. despicit . VI 21 sob PF1 22 summamque F2LV1E )
    43
  5. brevem replere non valentis ambitum
  6. pudebit aucti nominis.
  7. Quid, o superbi, colla mortali iugo
  8. frustra levare gestiunt?
  9. Licet remotos fama per populos means
  10. diffusa linguas explicet
  11. et magna titulis fulgeat claris domus,
  12. mors spernit altam gloriam,
  13. involvit humile pariter et celsum caput