De consolatione philosophiae

At volui nec umquam velle desistam. Fate-, bimur? Sed impediendi delatoris opera cessavit. An optasse illius ordinis salutem nefas vocabo?

Ille quidem suis de me decretis, uti hoc nefas esset, effecerat. Sed sibi semper mentiens imprudentia rerum merita non potest immutare

nec mihi Socratico decreto fas esse arbitror vel occuluissej veritatem vet «oncessisse mendacium. Verum id quoquo modo sit, tuo sapientiumque iudicio aestimandum relinquo.

Cuius rei seriem atque veritatem, ne latere posteros queat, stilo etiam memoriaeque mandavi. Nam de compositis falso litteris, quibus libertatem arguor sperasse Romanam, quid attinet dicere? Quarum fraus aperta patuisset, si nobis

ipsorum confessione delatorum, quod in omnibus negotus maximas vires habet, uti licuisset. Nam Quae sperari reliqua [*]( 19 aq. Theaet. 151 d: ψεῡδός t* ξυγχωϱη̄σαι at ἀληϑὲς ἀϕανίσαι οὺδαμω̄ς ϑέμις; cf. Rep. 485c ) [*](PTLTKE) [*](2 ut intra PT* nisi V (m2 ut vid.), K 4 atquin PTIL1 atqui in rel. Peip. 8 vilitas interpretis esse censuit Peip. vilitatis Glareanvs (Petri Fabri codex apud Barihium Adv. 49,3*) Peip.; cf. Eng. 9 quaeres PTV1 qaaeris rd. Pap. 12/13 quid itur e mag. c. P 14 pudori T2 Peip. 14/15 fatebamur P 15 cessabit K Anr* Prip. 16 hordinis ex hominis P iudicabo T\'- 21 est L 27 namque PTlK namquQ F )

Qua in re non ita sensus nostros maeror hebetavit, ut impios scelerata contra virtutem querar molitos, sed, quae speraverint, effecisse vehementer ammiror.

Nam deteriora velle nostri fuerit fortasse defectus, posse contra innocentiam, quae sceleratus quisque conceperit, inspectante deo monstri simile est.

Unde haud iniuria tuorum quidam familiarium quaesivit: \'Si quidem deus\', inquit, \'est, unde mala? bona vero unde, si non est?\'

Sed fas fuerit nefarios homines, qui bonorum omnium totiusque senatus sanguinem petunt, nos etiam, quos propugnare bonis senatuique viderant, perditum ire voluisse. Sed num idem de patribus quoque merebamur?