Epistulae imperatorum pontificum aliorum

uotum autem mihi est uestram sequi doctrinam, sicut inter sanctos praecessor meus Alcison extiterat, et anathematizo Dioscorum ac Timotheum appellatione Ellurum et Petrum horum successorem et Petri communione cum his permixtum Acacium et Petrum, qui Antiochenam perturbauit ecclesiam, sequens in omnibus synodicas ac proprie apostolicas epistolas scriptas a uero praesule Romanae ecclesiae Leone. rogo autem:

plenius atque perfectius, quae seruari oportet, commonete et, quibus abstinere debeam, uestris custodibus litteris intimate, ut etsi fortassis adhuc inexercitatus ordini deputor lectionum seu dixi sine egi apostolicis doctrinis uestris incongruum, uestris imbutus sermonibus possim haereticorum obsistere machinis. hoc enim facientes, sanctissimi, firmiores [*]( 1 Ephes. 6, 19 ) [*]( 5 aperiente p 6 recta Bar. in marg. incidere Y, corr. Bar. 6 quoniam V: quamquam Hartel 7 dissimnlantcs] sc. sunt 9 quibus Y: qua Bar. in marg. sanctissimae o; ego addere malui beatae 12 eutichem V 13 ueritatis scripsi: ueritates V, quod retinentes atque orthodoxa Car., aeque orthodoxiae Thiel 19 antiocenam V 21 uiro V, corr. Bar. 24 etsi V: si Bar. 27 macinis V sanctissime Car. )

uenerabilem uero diaconum Rufinum ad tam necessariam causam directum pacifice, sicut uos decet, rogati suscipite et fiduciam tribuentes celerem eius recursum ad nos praestare dignemini portantem spiritalia atque apostolica constituta, cuncta sanctissime.

omnem in Christo fraternitatem uestrae beatitudinis ego et qui mecum sunt plurimum salutamus in domino.

HORMISDA IOHANNI EPISCOPO NICOPOLITANO. PER RUFINUM DIACONUM. Gauisi sumus in domino ualde, frater karissime, acceptis litteris tuis, in quibus te profiteris sacerdotium dei gratia suscepisse. haec est fides certa, haec spes sine ambiguitate secura, qua creditur totius boni causa in superna dispensatione consistere.

cuius rei scientiam habens, frater karissime, beneficiorum, quae a deo nostro consecutus es, religioso animo gratiam confiteris, licet hoc quoque de eodem clementiae fonte descendit, ut se auctori suo humana submittat humilitas: ait enim: super quem requiescit spiritus meus nisi super humilem et quietum et trementem sermones meos?

in his ergo, in quibus huiusmodi probans, clarius elucescet aliis etiam uirtutis huius futurum exemplum, quando ad hoc etiam deo instituente perductus es, ut et in te catholicorum glorietur ecclesia.